مصباح سایبانی - استادیار، دانشکده مهندسی دریا دانشگاه صنعتی امیرکبیر واحد بندرعباس
فرزاد حاتمی برق - استادیار، دکترای تخصصی سازه ، گروه عمران، دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه صنعتی امیرکبیر
امیر فخریزاده اصفهانی - کارشناسی ارشد مهندسی و مدیریت ساخت، گروه عمران، دانشکده فنی و مهندسی دانشگاه صنعتی امیرکبیر

توسعه پایدار توسط طیف گسترده ای از افراد و سازمان ها به عنوان مدل جایگزینی برای توسعه اقتصاد جهانی در نتیجه درک آثار منفی تخریب های زیست محیطی فعلی و بالقوه و آثار اجتماعی جانبی آن معرفی گردیده است. این افراد و سازمان ها چارچوب های مفهومی و تعاریف مختلفی را برای توسعهپایدار و نحوه پیاده سازی آن ارائه نموده اند. به طور ویژه، شرکت های خصوصی و دولتی در صنعت ساخت و ساز که مسئول توسعه منابع جدید بوده بدنبال راهکارهایی برای مشکلات فعلی محیط زیست و منابع طبیعی می باشند و توجه خود را معطوف به گزینه هایی نموده که از پایداری بالاتری برخوردار بوده ولی محدود به جلوگیری از حفظ منابع طبیعی، جلوگیری از آلودگی و کاهش تاثیر بلند مدت و کوتاه مدت زیست محیطی نمی باشند.وجود تعیین معیارهای پایداری و برنامه ریزی پروژه های ساختمانی خصوصا در زیرساخت ها با دشواری هایی همراه می باشد. هدف این مقاله شکل دهی مجموعه ای از معیارهای اولیه برای ارزیابی توسعه پایدار در پروژههای ساخت بزرگراه ها در صنعت حمل و نقل می باشد. در این مقاله مرور جامع بر تحقیقات قبلی انجام شده و روش دلفی برای توسعه معیارهای پایداری به کار گرفته شده است. این معیارها امکان توسعه مجموعه ابزارها و متدولوژی ها برای پیاده سازی توسعه پایدار در پروژه های احداثزیرساخت های جاده های مدرن در آینده را ممکن میسازد

توسعه پایدار، راه مدرن، محیط زیست، اکوسیستم جادهای، پروژههای زیرساختی