زهرا جلالی طحان - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه شاهد، ایران
شهلا خلیل اللهی - استادیار زبان و ادبیات فارسی،دانشگاه شاهدتهران، ایران

زاویهٔ دید، یکی از عناصر اصلی داستان و روش نویسنده یا گفته پرداز در جهت مندی ارائهٔ اطلاعات به گفته یاب است. منظور از جهت مندی، مسیر توجه و سیر نگاه به سوی کسی یا چیزی است. زمانی جهت مندی ارزشمند است که غایت و هدفی را در متن دنبال کند. در نشانه معناشناسی مکتب پاریس، مطابق با نظریهٔ ژاک فونتنی، زاویههای دید به چهار گروه تقسیم می شوند. هدف این پژوهش، بررسی انواع زاویه های دید در داستان «صلح» مجید قیصری، براساس نظریهٔ ژاک فونتنی است. پرسش اصلی پژوهشی این است که کاربرد هریک از این زوایا برای ایجاد شناخت از شخصیتها، زمان و مکان در گفته یاب چگونه است. این پژوهش با فیش برداری از کتابها، به روش توصیفی و تحلیل محتوا انجام شده است. بررسیها نشان میدهند که گفته پرداز از هر چهار زاویهٔ دید برای ایجاد شناخت بهره برده است؛ به گونه ای که انتخاب نوع زاویهٔ دید با هدف گفته پرداز و تأثیری که گفتمان بر دریافت کنندهٔ متن (گفته یاب) دارد، مرتبط است.

زاویهٔ دید، فونتنی، صلح، جهت مندی، شناخت