سارا تیمورپور - دانشجوی دکتری ادبیات فرانسه،دانشگاه آزاد اسلامی،واحدمرکز ،تهران، ایران
مرتضی بابک معین - دانشیار زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحدمرکز ،تهران، ایران

ناتالی ساروت از جمله نویسندگان رمان نو است که نگاهی گسستی، قطعه قطعه و ادراکی - حسی به روان انسانی ارائه میدهد. به واقع از نظر ساروت واقعیتهای روان انسانی تنها در ساحت گفتوگومندی (دیالوژیسم) بروز پیدا می کنند و این واقعیتها، ناگفته هایی برآمده از رانشها و کششهای بین شخصیتها می باشند که در فضای زیرین دیالوگ ها جاری می شوند؛ آنچه ساروت به آن «زیر - مکالمه» یا «تروپیسم» می گوید. ما معتقدیم ویژگی ای در «تروپیسم» ساروت وجود دارد که ما را از سیر افقی گفتمان جدا کرده و به شکل عمودی به جهان زیرین، انتزاعی و پنهانی هدایت می کند که به زبان این نویسنده ویژگی ای میبخشد که ما آن را «نشت زبانی» می نامیم؛ «نشتی» که ما را از سطح زبان کلیشه ای جدا کرده و به سوی آن جهان روانی پنهان و زیرین هدایت می کند و امر نامشهود تروپیسمی را مشهود و قابل رؤیت می نماید. این مقاله ضمن انتخاب روش شناسی میخائیل باختین و صحه بر مسئلهٔ گفتوگو مندی (دیالوژیسم) و چندصدایی، بر آن است نشان دهد چگونه مسئلهٔ «نشت زبانی»، به مثابه یک مسئلهٔ زبانی، با بینش این نویسنده از «گفتمان» و نفی سوژهٔاستعلایی دکارتی، به مثابه یک مفهوم فلسفی، در ارتباط میباشد.

نشت زبانی، دیگری، ساروت، باختین، پدیدارشناسی