مسیح فیروزبخت - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مکانیک، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خمینی شهر، اصفهان، ایران
حامد عجبی نائینی - استادیار، دانشکده مکانیک، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خمینی شهر، اصفهان، ایران
مصطفی پیرمرادیان - استادیار، دانشکده مکانیک، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد خمینی شهر، اصفهان، ایران

ایمپلنت دندان به عنوان جایگزین برای دندان های از دست رفته سال ها است که مورد مطالعه و بررسی قرار می گیرد و به خوبی ثابت شده است که ثباتایمپلنت در دراز مدت وابسته به توزیع بهینه ی تنش در استخوان های اطراف آن می باشد. در این مقاله اثر قطر و گام رزوه های ایمپلنت دندان بر چگونگی توزیع تنش و بیشینه ی تنش ون میزز، در مجموعه ایمپلنت- اباتمنت، استخوان اسفنجی و استخوان کورتیکال به روش المان محدود مورد مطالعه و بررسی قرارگرفته است. مقدار تغییر قطر از 3/3 میلی متر تا 4/8 میلی متر و مقدار تغییر گام از 1 میلی متر تا 1/6 میلی متر برای ایمپلنت در نظر گرفته شد. مشاهده گردید که با افزایش قطر، تنش در استخوان و ایمپلنت کاهش پیدا کرده است که این کاهش تنش در استخوان کورتیکال بیشتر از استخوان اسفنجی دیده شد و با افزایش گام در یک قطر ثابت تنش ها در استخوان افزایش پیدا کردند. با در نظر گرفتن تغییرات تنش در ایمپلنت و استخوان، قطر 4/8 میلی متر و گام 1 میلی متر به عنوان حالت بهینه پیشنهاد شد.

ایمپلنت-اباتمنت، استخوان کورتیکال، استخوان اسفنجی، المان محدود، توزیع تنش