صالح محمودی - مدرس مدعو، دانشگاه پیام نور کرمانشاه
حسین وارسته مرادی - استادیار گروه محیط زیست دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی گرگان

فشار فعالیت های انسانی منجر به افزایش جدا افتادگی جمعیت های طبیعی، از دست رفتن تنوع ژنتیکی و بالارفتن خطرانقراض گونه ها می شود. اندازه جمعیت گونه های در معرض خطر معمولاً کوچک است و یا از جمعیت های در حال کاهشبرخوردارند، بنابراین، در مقابل نوسانات و تغیرات محیطی حساس ترند. مطالعات پژوهشی در طبیعت نشان داده است کهمهاجرت به داخل جمعیت می تواند جمعیت های کوچک، درونگشن (خویشاوند) و در خطر انقراض را از طریق کاهشمیزان درون آمیزی و بالابردن برازش نجات ژنتیکی دهد. نمونه های موفق نجات ژنتیکی جمعیت ها که باعث افزایشبرازندگی جمعیت شده است به تعداد انگشت شماری وجود دارد. این مطالعات به این نتیجه رسیده اند که سطح پایینی ازمهاجرت به جمعیت های خودگشن که سازگاری محلی زیادی ندارند، ممکن است باعث نجات ژنتیکی شود. خوشبختانهبه طور فزایندهای این امکان وجود دارد که برای جمعیت های درونگشن حال حاضر با استفاده از رهیافت های جدیدآماری بر پایه مولکولی شناسایی شوند و جمعیت های زیادی وجود دارند که با استفاده از این روش برای نجات ژنتیکیممکن است آسانتر شناسایی شوند.

ژنتیک، درون آمیزی، حفاظت، تنوع زیستی