محمدرضا اوراضی زاده - اعضای هیأت علمی موسسه تحقیقات چغندر قند ، سازمان تحقیقات ،آموزش و ترویج کشاورزی، کرج

آب مهم ترین عامل محدود کننده کشاورزی کشور است. لذا، ضرورت دارد به کاهش مصرف آب در این بخش و افزایش کارآیی مصرف آب محصولات کشاورزی توجه ویژه ای مبذول شود. چغندرقند بهاره درحال حاضر، در مناطقی کشت می شود که محدودیت آب شدیدتر بوده و افزایش سطح زیرکشت این گیاه در اکثر مناطق کشت بهاره با اصل حفظ منابع آب و خاک مغایرت دارد. بنابراین، در این مناطق باید به افزایش راندمان تولید در واحد سطح اهتمام ورزید. استفاده از پهنه های جدید تولید چغندرقند پاییزه، این امکان را به وجود می آورد که سطح زیرکشت این محصول در مناطق گرم و نیمه گرم افزایش یابد. در این راستا تحقیقات زیادی برای یافتن مناطق مستعد کشت پاییزه در سطح کشور انجام شد و موفقیت هایی را بدنبال داشته است. نتایج نشان می دهد علاوه بر مناطق جنوب غرب کشور که از گذشته وجود داشته است مناطق دیگری از جمله نواحی گرم استان های ایلام، کرمانشاه، فارس، خراسان، گلستان، کرمان و حتی دشت مغان را نیز می توان به این کشت اختصاص داد. با افزایش سطح زیر کشت پاییزه به 15 و 35 هزار هکتار طی دو برنامه پنج و ده ساله و به ترتیب با تولید 100 و 265 هزار تن شکر موجب افزایش ضریب خود اتکایی حدود پنج و 11 درصد شود. لازمه دستیابی به این مهم، تمهیداتی است که درخصوص تنظیم الگوی کاشت، دستیابی به ارقام مقاوم تر به ساقه روی ( بولتینگ ) و شیوه های مختلف زراعی، بایستی اندیشه شود.

بولتینگ، چغندرقند، رقم، عوامل زراعی، عوامل محیطی، کشت پاییزه