حسن یوسفیان

واژه وحی در دو معنای اصلی به کار می رود : الف) وحی گزاره ای، بدین معنا که خداوند مجموعه ی اطلاعاتی را از راه های غیرعادی در اختیار آدمیان می گذارد. ب) وحی غیرگزاره ای، به این معنا که خداوند خود به قلمرو تاریخ بشر وارد می شود و برای مثال، در قالب حضرت مسیح (ع) مجسم می شود. محور اصلی این نوشتار وحی گزاره ای است و پس از اشاره به معنای لغوی و اصطلاحی واژه وحی و برابر نهاد انگلیسی آن ( revelation) به سه دیدگاه اصلی درباره ی چیستی وحی پرداخته خواهد شد : 1. رابطه انسان وار فرشته با آدمی 2. کمال قوه عاقله و متخلیه 3. تجربه ی دینی پیامبر. الاهی دانان برای اثبات نیازمندی به وحی به قاعده ی لطف تمسک می جویند و فیلسوفان آن را برای سامان دهی به زندگی دنیوی ضروری می شمارند. با این حال، در روایات اسلامی و سخنان برخی اندیشمندان مسلمان و مسیحی می توان استدلالی را یافت که برای اثبات نیازمندی به وحی بر تأمین سعادت اخروی تکیه می کند. برای شناخت و شناسایی پیامبران واقعی و تمیز و تفکیک آنها از مدعیان دروغین پیامبری نیز می توان از اموری چون معجزه و بشارت پیامبران پیشین، بهره برد.