جواد فراستی - دانشجوی دکتری دانشکده زبان و ادبیات، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات تهران، ایران
میرجلالالدین کزازی - استاد زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ادبیات فارسی و زبانهای خارجی دانشگاه علامه طبا طبایی تهران، ایران

هرگاه رستاخیزی شگفت در زبان روی دهد که دستاورد آن آفرینش شاهکاری هنرمندانه در زبان یک ملت باشد، آن را ادبیات می نامیم .بدین ترتیب می توانیم زبان ادبی را زبانی دیگرگونه از زبان روزمره و گفتار مدار بشناسیم.و ادیبان هر سرزمینی از این زبان بهره می گیرند تا سخنها و سرود ه هایشان را به وسیله تصویر آفرینی ها و امکانات هنری آن زبان پر جاذبه و مردم پسند کنند.امیر خسررو دهلوی شرارر خو سرخن هندی نیز از تواندندیهای موجود در زبان پارسری برای سررایش لزاهایی اسرتادانه و آهنگین و پر نقش و نگار سود جسته است. هدف ما در این نوشتار ارزیابی بافت و سازه های زبانی تصویر آفرین و هنرمندانه وی از جدله واژگان ،ترکیبها،جدله ها و ربارتها در لزاهایش اسررت وبرآنیم تا در این نوشررتار زبان تصررویر آفرین وی را مورد ارزیابی راردهیم.

رستاخیز ،امیر خسرو دهلوی ، بافت ، زبان تصویر آفرین ، سازه های زبانی