منوچهر اسکندر زاده - دانشجوی دکترای باستان شناسی، دانشگاه آتاتورک ترکیه،
صبا نور بدر - دانشجوی مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد میاندوآب،

در آغاز اسلام از مساجد، افزون برعبادت، مرکزی به عنوان اداره حکومت نیز استفاده می شده است. بعدها وقتی دارالحکومه و مدارس ساخته شدند، مسجد به عبادت اختصاص داده شد؛ مقاله حاضر هم به بررسی و مطالعه معماری و تزئینات به کار رفته در مسجد جامع مهرآباد، شهرستان بناب، واقع در آذربایجان شرقی پرداخته، ورودی این مسجد از ضلع شرقی بوده و در بدو ورود به صحن مسجد در پیشانی دیوار ضلع شمالی، لوحی از مرمر به تاریخ 951 هجری قمری به چشم می خورد که بنای مسجد را به قرن دهم و زمان حکومت شاه طهماسب اول می رساند. از ویژگی های بنا قرارگرفتن آن بر روی سکویی به بلندی بیش از 1/5 متر و وجود مناره ای به ارتفاع 14 متر می باشد. طرح عمومی مسجد که از مکتب اصفهانی مایه گرفته، تالار ستون دار و چهار گوش آن، اماکن با شکوه دوران هخامنشی را در اذهان تداعی می کند. در واقع گرایش به حفظ سنت های دیرین در این دوره از تاریخ ایران یکی از مبانی بازگشت به اصل مبدأ و احیای یادگارهای کهن است. نتایج تحقیق هم حاکی از آن است که در ساخت مسجد مهرآباد اغلب از چوب استفاده شده و بیشتر تزئینات مسجد نیز بر روی چوب انجام گرفته است.

بناب ، مسجد مهرآباد ، تزئینات ، تالار چهارگوش، چوب