سیدمحمود فاطمی عقدا - دانشیار دانشگاه تربیت معلم
منیره سادات موسوی - دانشجو کارشناسی ارشد دانشکده محیط زیست، دانشگاه تهران

زمین لرزه یکی از مخرب ترین حوادث طبیعی به شمار می رود که وقوع آن در هر جامعه ای خسارات جانی و مالی و تبعات اجتماعی و فرهنگی را به دنبال دارد. لذا لازم است با نگاهی علمی و آینده نگر به این مسئله پرداخته شود. علاوه بر آن مقابله علمی و فنی با آثار سوء ناشی از زلزله از عوامل مؤثر در رشد و توسعه پایدار جوامع بشری محسوب می شود که به این مسئله نیز باید توجه شود. در این راستا باید به این سوال اساسی بپردازیم که مسیر اساسی و تعیین کننده کاهش بحران زلزله چیست؟ به طور کلی اقدامات موجود جهت کاهش خسارات به صورت زیر می باشد: 1) اقدامات نرم افزاری (مدیریتی - ایمن سازی) 2) اقدامات سخت افزاری (مهندسی - مقاوم سازی) در این ارتباط، امروزه آسیب پذیری و کاهش بحران دچار تغییر نگرش های اساسی شده اند به طوری که از تأکید بر واکنش اضطراری فاصله گرفته و دیدی کل نگر، یکپارچه و توسعه ای یافته اند. در این پژوهش ما ابتدا به بیان مفاهیم مرتبط با مدیریت بحران می پردازیم و سپس با توجه به عدم کفایت ساختمان ها در تحمل نیروهای مخرب زلزله، با استفاده از تفکر مهندسی، به بیان رویکرد استفاده از روش های نوین طراحی ساختمان ها که بر اساس دستورالعمل های FEMA 27 ، FEMA2743 ، FEMA356 و ATC 40 می باشد، خواهیم پرداخت. به طور کلی ما در این مقاله بر آنیم تا با استفاده از تلفیق راهکارهای مدیریتی و مهندسی به برنامه ریزی و مدیریت شرایط اضطراری که موجب کاهش خسارات وارده بر جوامع می شود. بپردازیم. روش تحقیق در این مقاله به صورت تحلیلی توصیف می شود.

مدیریت بحران، زلزله، مقاوم سازی، طراحی بر اساس عملکرد