مریم رزقی
مریم تیموری - دانشجوی کارشناسی ارشد موسسه غیرانتفاعی پردیسان

حس تعلق به مکان را می توان رابطه عاطفی وپر معنا بین شخص ومکان توصیف کرد،پیوند یا احساسی ،که کودکان بی سرپرست آن را به عنوان قرارگاهی برای بازگشت بدان ارزشمند بدانند. امروزه مکان هایی که به این قصد بنا شده اند انگشت شمارند .اکثر این مکان ها ساختمان هایی هستند که تغییر کار بری یافته اند ویک فضای نامنظم،تکراری،و ناهنجاری هایی را در روح وجسم کودکان القا ء می کنند.ونمی توانند حس تعلق پذیری کودک به فضا را ایجاد کند.هدف از این مقاله پاسخ به این سوال است که چگونه فضای معماری هویت بخش وانعطاف پذیری برای کودکان بی سرپرست که به عنوان عاملی کالبدی می تواند کبودهای ناشی از نداشتن خانواده را جبران کند ، ودر کودک بی سرپرست مقدمات ایجاد یک تعلق ووابستگی وبه تبع آن هویت کودکی را فراهم می سازدرا طراحی کرد؟ در این راستا به بررسی عوامل موثر بر حس تعلق از طریق روش کنتر انجام گرفته است می پردازیم.ازاین رو با بررسی نمونه موردی (پرورشگاه ام البنین تهران) عوامل دخیل در حس تعلق کودکان شناسایی وراهکار هایی جهت رفع نارضایتی آن مطرح می گردد. برای آزمون فرضیات مطالعات میدانی روی کودکان11-7سال پسر، شکل گرفت ونتایج آن استخراج وتجزیه وتحلیل گردید. تعداد نمونه 80نفر در نظر گرفته شد واز نوع نمونه گیری تصادفی طبقه بندی شده می باشد .ضریب الفای کرونباخ محاسبه شده 0/961برای پرسشنامه می باشد نشان از پایایی سوالات طراحی شده دارد.نتایج حاصل نشان می دهد که عوامل کالبدی بیش از سایر عوامل در روش کنتر بر میزان دل بستگی وحس تعلق کودکان به فضا تاثیر گذار می باشد.

کودک بی سرپرست،حس تعلق ،مرکز نگهداری