رضا بیات - دانشجو کارشناسی ارشد معماری گروه معماری واحد کرج دانشگاه آزاد اسلامی کرج ایران
رحیم هاشم پور - عضو هیات علمی گروه شهرسازی دانشگاه بین المللی امام خمینی ره

یکی از آسیب های جدی مدرنیته به عنوان کانون آرمانی اندیشه رنسانسی، جدا کردن انسان از طبیعت می باشد. رشد سریع فن آوری و تکنولوژی سبب گسترش بی رویه شهرها و حومه سازی و تخریب فضای سبز شد. شهرهای باکیفیت متوسط جایگزین طبیعت بکر و محیط های روستایی شدند. تا آنجا که جدایی انسان از طبیعت، هر روز بیش از پیش به سرگردانی و درماندگی او می افزاید. از آنجاییکه طبیعت بستر شکل گیری تمدن بشری از اعصار گذشته تا کنون بوده است، انسان به نوعی از این موهبت خدادادی در جهت رفع نیازهای جسمی و روحی خود استفاده کرده است. مسکن به عنوان محل زندگی انسان بایستی به نوعی توانایی تامین نیازهای انسان را داشته باشد. یکی از آنها نیاز به طراوت و لطافت طبیعت است. به بیان دیگر با طراحی مسکن در بستر طبیعی و ترکیب خانه و طبیعت می توان به این نیاز انسان به نحو مطلوبی پاسخ داد.

معماری سبز، معماری پایدار، مجتمع مسکونی، طبیعت