ناهیده محمدی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
عبدالواحد احمدنژاد - دانش اموخته کارشناسی ارشد مهندسی عمران، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران
ربابه لاسمی پور - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی روستایی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران
آرش زره تن لهونی - دانشجوی دکتری اقتصاد دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران

وضعیت مطلوب مسکن، یکی از شاخص های توسعه پایدار در کشورهای جهان محسوب می شود. جهت دست یابی به این مطلوب، شناخت واقعی از وضع موجود و سطح برخورداری (میزان کاهش محرومیت)، میزان تفاوت بین نقاط روستایی در نواحی مورد مطالعه و پهنه بندی آنها در خوشه های همگن به منظور برنامه ریزی مناسب و پرهیز از برنامه ها و اقدامات مشابه، ضرورتی اجتناب ناپذیر است. یکی از راه های مهم آگاهی از وضعیت مسکن در فرآیند برنامه ریزی، استفاده از شاخص ها و نماگرهای کمی و کیفی مسکن می باشد. بدین منظور در مقاله حاضر با این فرضیه که بین روستاهای مورد مطالعه به لحاظ میزان محرومیت از مسکن تفاوت معناداری وجود دارد. با روش توصیفی تحلیلی میزان پهنه بندی محرومیت مورد ارزیابی قرار گرفت. در این راستا نخست شاخص ها ونماگرها بر اساس ادبیات موجود شناسایی و برای جمع آوری داده ها و اطلاعات آن از روش میدانی پرسشنامه استفاده شده است، سپس داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS مورد پردازش قرار گرفت. یافته ها نشان داد که بین روستاهای مورد مطالعه از نظر محرومیت از مسکن تفاوت معناداری وجود دارد که در نهایت با استفاده از روش TOPSIS روستاهای نمونه در محدوده مورد مطالعه به لحاظ میزان محرومیت از مسکن رتبه بندی و با روش تحلیل خوشه ای در سه خوشه طبقه بندی و نتایج حاصل از خوشه بندی روستاها نیز به صورت نقشه های GIS نشان داده شده اند.

محرومیت، محرومیت مسکن، روستا، تاپسیس، تحلیل خوشه ای، شهرستان جوانرود