صیام نوبری
احمد خدادادی دربان

ارزیابی یکی از راههای قابل قبول برای دست یابی به اهداف توسعه پایدار است ومی تواند به عنوان یک ابزار برنامه ریزی،اثرات بالقوه زیست محیطی که در نتیجه اجرای پروژه های عمرانی ومعدنی وتوسعه ،پدیدارمیشوند راشناسایی وگزینه های منطقی جهت حل آنها راانتخاب کند.امروزه رشد بی رویه جمعیت به همراه ارتقاء سطح دانش بشر در بهره برداری از طبیعت و در نتیجهمصرف بی رویه منابع،سرنوشت کره خاکی را با ابهام جدی مواجه کرده است .با تداوم تخریب و آلودگیمحیط زیست متخصصان به منظور دست یابی به راه حلی که در راستای توسعه صنعتی باحداقل آثارو پیامدهای منفی باشد، واژه توسعه پایدار را پیشنهاد کردند.در این الگو، بشر ضمن بهره برداری ازطبیعت میزان تخریب و آلودگی را تا حد ممکن کاهش داده ودر خوش بینانه ترین حالت، آن را در حد توان طبیعی پذیرش محیط زیست محدود می کند .این هدف با ارزیابی اثرات زیست محیطی محققمیشود . برای اولین بار در سال 1969 میلادی و با وضع قانون سیاست زیست محیطی (EIA (فرایند ارزیابی اثرات زیست محیطی ملی در آمریکا جنبه رسمی به خود گرفت و بر اساس تعریف اتحادیه بین المللی ارزیابی اثرات زیست محیطی، عبارت است . از فرآیند شناسایی ، پیش بینی ، ارزشیابی و اقدامات کاهش اثرات بیولوژیکی، شیمیایی، فیزیکی ، اجتماعی، فرهنگی،اقتصادی و دیگر اثرات مرتبط با برنامه پروژه پیشنهادی قبل از تصمیم گیری اصلی و عملیات اجرایی .به دلیل تفاوت در ماهیت پروژهها و طرحهای کلان عمرانی از جمله اندازه، پیچیدگی، محل جغرافیاییو تنوع محیطی،هنوز متدولوژی واحدی برای ارزیابی اثرات زیست محیطی تعیین نشده است .لذا هدف در این تحقیق، معرفی متدولوژی های متداول در ارزیابی اثرات زیست محیطی و بیان مزایا و معایب آنها میباشد .همچنین ویژگی های یک متدولوژی مناسب برای ارزیابی اثرات مورد بحث قرار خواهد گرفت .

ارزیابی اثرات زیست محیطی،(EIA ، (روشهای متداول، آلودگی