جواد احمدی - فارغ التحصیل کارشناسی ارشد معماری پایدار دانشگاه علم و صنعت ایران
محسن فیضی - مدرس دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه علم و صنعت ایران

امروزه در سطح جهانی با تکیه بر مقوله توسعه پایدار و همزیستی با محیط، آموزش بخش های مختلف علوم کاربردی جهتپیدا کرده و نتیجه این نگرش در نظام آموزشی کشورهای توسعه یافته دیده می شود. هدف این مقاله، ارزیابی میزان موفقیتبرنامه های آموزشی معماری پایدار در کشور است. پرسش اصلی پژوهش این است که در شرایط فعلی آموزش چگونه می توانجایگاه آموزش معماری پایدار را در کشور ارتقا بخشید، و برای دستیابی به نتایج مطلوب مورد انتظار، چه حوزه ای باید جهت بهبودشرایط آموزش پایداری زیست محیطی مورد مداخله و اولویت قرار گیرد نکته اینجاست، به عنوان فرض اصلی این پژوهشمی توام از برداشت ها و نکته نظر خود دانشجویان و متخصصام رشته معماری پایدار بهره جست. در حال حاضر تعداد محدودی ازدانشگاه های کشور بصورت تخصصی به حوزه آموزش معماری پایدار می پردازند و هدف دیگر این پژوهش موردی با رویکرد کمی وتوصیفی- تحلیلی، در کنار ارزیابی وضعیت فعلی آموزش، ارتقای کیفی آموزش معماری پایدار و گسترش آن در کشور است تا در صورت توسعه آتی این رشته در دیگر دانشگاه ها، مشکلات موجود رفع گردد. بدین منظور، دانشگاه علم و صنعت ایران به عنواننمونه موردی بررسی قرار گرفت. جمع آوری اطلاعات با استفاده از شیوه کتابخانه ای و ارایه پرسشنامه و تحلیل داده ها با نرم افزارSPSS20 و با تکنیک تحلیل عاملی می باشد. با نگاهی جزیی نگر نتایج نشان می دهند تاکید بر درس طراحی معماری با ماهیت وآموزش عملی و برقراری ارتباط هرچه بیشتر با سایر دروس این گرایش، ضروری به نظر می رسد.

آموزش، پایداری زیس محیطی، ارزیابی، برنامه آموزشی، SPSS20