حسین نادرپور - دانشیار، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان
پویان فخاریان - دانشجوی دکتری، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان
کوشا مرادعلیان - دانشجوی کارشناسی، دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه سمنان

با توجه به وجود منابع نفتی و در نتیجه قیر فراوان در ایران، روسازی آسفالتی را می توان به عنوان روسازی غالب معرفی نمود به گونه ای که حتی اجازه فکر کردن به سایر روسازی ها از جمله روسازی بتنی را از طراحان سلب نموده است. امروزه بر خلاف گذشته که هزینه به عنوان مهمترین عامل تصمیم گیری مطرح بوده است، این پارامتر به تنهایی نمی تواند منجر به تصمیم گیری شود بلکه با توجه به اصل توسعه پایدار، مسایل اقتصادی، مسایل زیست محیطی و موارد اجتماعی هر سه باید در کنار یکدیگر بررسی شده و تصمیم گیری بر اساس همه آن ها صورت پذیرد. از این رو بررسی رویه های بتنی و آسفالتی با توجه به پارامترهای مطرح شده در توسعه پایدار امری ضروری می باشد. با توجه به بررسی های صورت گرفته و جمع بندی مطالعات پیشین، می توان گفت که در انتخاب نوع روسازی، برای روسازی بتنی راه حل مناسب تری است. بعلاوه برای جاده های موقتی از نوع راه شنی جهت عبور ترافیک در حین ساخت، روسازی آسفالتی ممکن است راه حل ارزان تری باشد. همچنین برای مناطق صنعتی و محل هایی که احتمال پاشیدن روغن و جریان آب وجود دارد، روسازی بتنی مناسب تر از روسازی آسفالتی ارزیابی می شود.

روسازی بتنی، روسازی آسفالتی، آنالیز اقتصادی، محیط زیست