شیوا بزمی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد نطنز،اصفهان،ایران
علی اکبری - دکتری معماری و عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی (ره) شهرری، تهران، ایران

حفاظت از میراث تاریخی شهرها،تجربه ای طولانی در سطح جهانی را پشت سر گذاشته و روند تکاملی خود را طی کرده است،به گونه ای که امروزدیگر صحبت تک عنصر ارزشمند با حفظ منظر شهری با محدوده ای از شهر تاریخی نیست بلکه با اندیشه نجات هسته های تاریخی شهر و تلفیق آن با زندگی جدید به مرحله نوینی گام نهاده که با اندیشه های گذشته به کلی متفاوت است.بافت های فرسوده تاریخی، محدوده های آسیب پذیر در برابر مخاطرات طبیعی به شمار می آیند، که نیازمند برنامه ریزی و مداخله هماهنگ، برای سامان یابی هستند.طی سالیان گذشته،دولت راه کارهای مختلفی را جهت احیاء و بازسازی بافت های فرسوده شهری تجربه کرده است.با توجه به این موضوع،محله جویباره به عنوان یکی از هسته های اولیه شهر اصفهان،هنوز انسجام و پیوستگی خود را در دل شهر اصفهان حفظ نکرده است.اما نیازمند نگاهی ویژه جهت نوسازی و بهسازی است. این محله کهبستر عناصر و اماکن تاریخی،فرهنگی،مذهبی غنی، به عنوان مشکلات ترافیکی و محدودیت در عبور و مرور وسایل نقلیه،فقدان تسهیلات زندگی در بافت و معاصر نشدن آن ها، فرسودگی بیش از حد ساختمان ها، مهاجرت افراد بومی و ساکنان اصیل محله، تبدیل فضاهای با ارزش به انبارها و فضاهای خدماتی با کیفیت پایین یکی از بافت های حساس و آسیب پذیر شهر محسوب می شود که باید در برابر تهدیدهای طبیعی و اجتماعی حفاظت گردد

زمینهی تاریخی، معماری معاصر ، محله جویباره اصفهان، معضلات فرهنگی اجتماعی، معضلات کالبدی