حسین مسترشد - دانشجوی کارشناسی ارشد سازه دانشگاه امام حسین(ع)
مصطفی امینی مزرعه نو - عضو هییت علمی دانشگاه امام حسین(ع)

در نظر گرفتن پدافند غیرعامل در سازههای نظامی، صنعتی، تجاری و مسکونی می تواند راهکار مناسبی جهت کاهش خسارات ناشی از وقوع انفجار باشد. پدافند غیر عامل همچنین می تواند به عنوان عامل بازدارنده تهدیدات و موجب پیشرفت پایدار جامعه باشد. بار انفجاری از جمله بارهای دینامیکی وارد برسازهها است که در چند دهه اخیر به علت افزایش حملات نظامی و تروریستی، در مطالعات تقویت سازه ها مورد توجه قرار گرفته است. لذا بارگذاری وجوه مختلف سازه به عنوان اولین قدم برای طراحی ایمن سازه در برابر بار های انفجاری، مورد اهمیت می باشد. یکی از مهمترین پارامترها در طراحی ایمن سازه، ایمپالس منعکس شده روی وجه می باشد. بسته به ابعاد وجه و تداوم بار انفجاری، اثر خلاصی ناشی ازمرزهای سازه ممکن است ایمپالس برگشتی وجه جلویی را نسبت به مقدار کامل منعکس شده پیش بینی شده توسط مدل انفجار استاندارد کاهش دهد . روش های متعددی جهت ارزیابی اثر خلاصی موجود می باشد. یکی از روش ها، روش UFC 3-340-02 است که مقبولیت گسترده ای دارد. یکی دیگر از روش ها، دستورالعمل های منتشر شده ASCE می باشد که برای کاربردهای صنعتی ارایه شده است. و همچنین یک مطالعه محرمانه قدیمی که قدمت آن به 1955 برمی گردد. گرچه این مطالعه در سال 1998 از حالت محرمانه بیرون آمد ولی به نظر می رسد جامعه مهندسی انفجار به آن بی توجه شده است. تمرکز این مقاله ارزیابی هر سه روش و مقایسهنتایج آن ها در برابر مجموعه ای از تست های انفجار با وزن های مختلف و ابعاد ساختمان به صورت کوچک شده می باشد. درنهایت نیز یک ارزیابی مقایسه ای با توجه به نقاط ضعف و قوت هر کدام از روش ها به عمل می آید.

پدافند غیر عامل، انفجار، اثر خلاصی، ایمپالس منعکس شده، UFC 3-340-02