رسول ناظمی - دانشجوی دکتری مهندسی نفت، دانشگاه صنعت نفت
سیدامین شفیعی - دانشجوی دکتری مهندسی نفت، دانشگاه صنعت نفت
خلیل شهبازی - دانشیار و عضو هییت علمی دانشگاه صنعت نفت

شکاف زنی هیدرولیکى یک تکنیک مناسب براى افزایش تولید یا تزریق پذیری در چاه ها تحت شرایط گوناگون است. درابتدا این تکنیک براى مخازن گازى با نفوذ پذیرى پایین استفاده می شد و هم اکنون نیز نقش اساسى در افزایش تولید در سازندهاى ماسه سنگى، مخازن کربناته و شیلى دارد. سیالات شکاف زنی رایج به چهار گروه سیالات پایه آبی حاوی پلیمرها، سیالات پایه روغنی )هیدروکربنی(، امولسیون ها و فوم ها تقسیم می شوند. اضافه شدن یک فاز داخلی پخش شده باعث افزایش ویسکوزیته فاز پیوسته هر سیال می شود. برای امولسیون های پایه پلیمری، فاز پیوسته شامل ژل پلیمر و فاز داخلی شامل نفت خام و یا گازوییل در نسبت بین 4.0 تا 4.0 می باشد. استفاده از امولسیون های پایه پلیمری به دلیل گستردگی طراحی، خواص قابل کنترل و کاهش آسیب به مخزن، به عنوان روشی جدید در ایجاد شکاف هیدرولیکی مطرح می شود. دراین مقاله سعى برآن است که به شرح خصوصیات امولسیون های پایه پلیمری، طراحی، محدودیتها و کاربردهاى آنها پرداخته شود.

امولسیون های پایه پلیمری، ژل پلیمر، کاهش آسیب به سازند