مسعود جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت پروژه و ساخت، دانشکده معماری، دانشگاه تهران، تهران، ایران
سید حسین حسینی نورزاد - استادیار گروه مدیریت پروژه و ساخت، دانشکده معماری، دانشگاه تهران، تهران، ایران،
مجید پرچمی جلال - استادیار گروه مدیریت پروژه و ساخت، دانشکده معماری، دانشگاه تهران، تهران، ایران،

قراردادهای نفتی عموما جنبه بین المللی دارند و هر دولت بنا به تحولات سیاسی و اقتصادی و همچنین حاکمیتی خود شرایط درونی قرارداد را تغییر داده ولی ساختار قرارداد ها تقریبا مشابه بوده است. لذا توجه به این تغییرات، از جنبه های خاصی حایز اهمیت و مطالعه است. همین طور از آنجایی که طی سال های 1358 تا 1371 تقریبا هیچ نوع قرارداد بلند مدت و متعارفی منعقد نشده و طی سال های 1372 تا 1392 سه نسل از قراردادهای مرسوم به بیع متقابل عملیاتی شده و در ادامه قراردادهای جدید نفتی ایران، در پاسخ به نارسایی ها و خلا های موجود در قرارداد بیع متقابل، در سال 1394 تدوین گشته، اهمیت بررسی این موضوع را پر رنگ کرده است. در این نوشتار ابتدا به تشریح و طبقه بندی قراردادهای بالا دستی صنعت نفت و گاز در جهان و به طور خاص در ایران پرداخته شده است. سپس، مزایا و معایب روش های رایج قراردادی به اختصار ارزیابی شده است. در نهایت، چارچوبی برای تحلیل و مقایسه اثربخشی انواع روش های قراردادی در پژوهش های آتی پیشنهاد شده است. شناسایی ریسک ها و مدلسازی مالی دو رکن اصلی در چارچوب پیشنهادی خواهند بود.

مدیریت پروژه، قراردادهای نفتی، پروژه های بالادستی، صنعت نفت و گاز، ریسک