سهراب سعیدی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

در این مقاله به بررسی اشعار شاعری می پردازیم که دوبیتی های وی زبان زد مردمان جنوب است واشعار وی سینه به سینه به گویش محلی آن منطقه نقل می شود. سید محی الدین تاج الدین منصوربن قطب الدین حیدر گلباران بن تاج الدین منصور بن قطب الدین حیدر بن شرف الدین موسی بنقطب الدین صالح بن سید کامل پیر بن قتال متخلص به (محیا) شاعری است که دو دورانی از تاریخ می زیسته که دوران پیدایش سبک هندی یا اصفهانی است. در این دوران ویژگی های سبکیرواج پیدا کرده است که شعر در بین مردم عوام رواج پیدا کرد و برای همه قابل فهم بود . اشعارمحیا نیز تنها به همین دلیل است که تا به امروز در یاد ها مانده. لذا این مقاله به بررسی بدیع، بیان وعروض در اشعار این شاعر مردمی می پردازد. بی شک بیا این شاعر باید شیوا و روان و بدونتکلف بوده تا بتواند قابل فهم برای عموم باشد. در سبک هندی بدایع لفظی و معنوی رواج یافتکه در اشعار بسیاری از شاعران آن دوره که به دربار هند مهاجرت کرده بودند دیده می شد. سیدمحیا یکی از همین شاعران بوده است.

محیا، ویژگی سبکی، بدیع، بیان، عروض