سمیه خرم - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت
حسین صفری - دکترای معماری ، عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی واحد رشت

پارک شهری به عنوان بخشی از زیرساخت طبیعی و مولفه ای تاثیرگذار در سیمای شهر، محل ارتباط انسان شهرنشین و طبیعت است؛ انسانی که با توسعه سریع پیشرفت های صنعتی و تکنولوژیکی با طبیعت بیگانه شده است .به این ترتیب مفهوم پارک در شهرهای معاصر اهمیت بیشتری یافته و با توجه به نیازهای روانی و اجتماعی جدید افراد، برنامه ریزی پارک های اکولوژیکی جهت احیای اکوسیستم های فراموش شده شهر، امری ضروری به نظر می رسد .پارک اکولوژیکی موضوع جدیدی در ارتباط انسان معاصر شهری با محیط زیست پیرامونش، مطرح می کند.توسعه ی شهر ها و قطع رابطه ی انسان با محیط و افزایش جمعیت، منجر به افزایش سوخت های فسیلی ، تولید انواع زباله و تخریب روز افزون محیط زیست گردید. طی قرن ها توجه به محیط رو به کاهش نهاده است ، لذا بوجود آوردن حس مسیولیت پذیری و آموزش اجتماع انسانی گامی است که با برنامه ریزی طراحی و تاسیس اکوپارک ها با اهداف ویژه ی کاهش معضلات زیست محیطی ، امکان پذیر می باشد. از این رو اکوپارک ها یکی از راهکار های ارتقای مناظر شهری هستند که به تقویت رابطه ی انسان و محیط می انجامند و با استفاده از زیباییشناسی اکولوژی، تاثیری مثبت در بیننده ایجاد می کنند. با ایجاد اکوپارک علاوه بر توسعه ی فضای سبز ، محیطی آموزشی –تحقیقاتی جهت ایجاد الگویی برای ارتقای توسعه ی پایدار شهرها ، فراهم می گردد.این پژوهش سعی دارد ضرورت های ساخت اکوپارک به منظور ایجاد آشتی میان انسان شهرنشین و طبیعت در دست تخریب را بررسی نموده و تاثیر احداث چنین مکان هایی را جهت بوجود آوردن انگیزه برای پایداری محیط زیست شهری برشمارد.

اکوپارک، توسعه پایدار، اکوسیستم شهری، محیط زیست شهری