هانا میرخضری - دانشجوی دکتری معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
مریم سینگری - عضو هییت علمی دانشکده معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تبریز
بهرام هوشیار یوسفی - KIM Research Group Associate [Senior Lecturer], University of Skövde, Sweden

تحقیقات نشان می دهد که در حال حاضر رویکردهای آموزش معماری در ایران که بر مبنای گوش دادن به سخنرانی مربیان، تزریق اطلاعات به یادگیرندگان،یاداشت برداری، و حفظ کردن مطالب هستند، دیگر نمیتوانند چنان که باید نیازهای متنوع و متعدد یادگیرندگان را تامین کند. تغییر نیازهای آموزشی یادگیرندگان، تجربیات متفاوت یادگیری و تدریس، و ارزیابی میزان بازده یادگیرندگان و ...ازجمله مواردی هستند که لزوم ایجاد اصلاحات در روش های آموزشی را مطرح کرده است. اکنون نیز با پیشرفت سریع فناوری های جدید یکی از بنیادی ترین مسایل که نظام های آموزشی با آن مواجه اند، بحث ایجاد نوآوری و تغییر در روش های یادگیری است که میتواند در متناسب سازی محتوا و روش های آموزشی نقش مهمی ایفا کند. از این روی باید درنظر گرفت چگونه می توان از این فرآیندها و رسانه های جدید برای دستیابی به اهداف و روش های آموزشی نوین در جهت ارتقاء کیفی آموزش دروس معماری، استفاده کرد. با تکیه بر این موضوع به نظر می رسد ازمیان روش هایی که تاکنون برای آموزش یادگیرنده محور پیشنهادشده است، روش یادگیری مبتنی بربازی نسبت به سایرروشهای آموزشی اثربخشی بیشتری دارد.در مقاله حاضر نگارندگان سعی دارند در ابتدا با مطالعه روند غالب در حوزه ی ادبیات موضوع بازیسازی به شکل دهی یک رویکرد دانشبنیان در راستای تجمیع آن با معقوله آموزش بپردازند که نتیجتا درکی جامع از نقش بازی سازی و بازی های جدی در کلیت آموزش بدست آیند. در قدم دوم سعی شده است با فرمولیزه کردن رویکرد عمومی در آموزش معماری ( اعم از تحصیل و علوم عقلی و نقلی مرتبط)، نقطه شروعی برای تجمیع فوق الذکر ایجاد شود، و در نهایت یک چهارچوب مفهومی به منظور ایجاد یک مدل بهره گیری از بازی های جدی در آموزش معماری ارایه گردد.

آموزش، معماری، بازی سازی، بازی جدی