سیروس قنبری - دانشگاه سیستان و بلوچستان، دانشکده جغرافیا، زاهدان

هنگامی که تمدن های حوزه ی کشورهای اسلامی فاقد کشورهای مرکز محور باشند، ایجاد نظام پایدار درتمد نها و یا گفتگو و ارتباط در میان آنها مشکل تر خواهد بود. جهان باید براساس تمدن ها نظام گیرد و فقط ازطریق بحث و گفتگو با دیگر کشورها، نظام جهان و توسعه ی پایدار شکل خواهد گرفت. هدف از مقاله حاضر آن است تا چگونگی تحقق توسعه پایدار، از طریق اصلاح در رفتارها، ارزشها، هنجارها، شیوه های زندگی مردم وارتباط و گفت و گو در کشورهای اسلامی را نشان دهد که البته نیل به توسعه پایدار مستلزم هماهنگی ویکپارچگی امور زیست محیطی و برنامه ریزی توسعه است. مردم حوزه ی کشورهای اسلامی عمدتاً شهرنشین وحومه نشین هستند و افزایش و رشد سریع و غالباً برنامه ریزی نشده در ساخت و سازها، توأم با کاهش خدمات، بر محیط طبیعی و شیو هی زندگی و بهداشت و سلامت و فرصتهای شغلی این کشورها اثر منفی گذاشته است.استراتژی های توسعه پایدار به شیوه ی از پایین به بالا در بعضی از این کشورها، برگرفته از اجتماعات روستایی،شاید در سطح محلی کارکرد داشته باشد، لکن با سایر نظام های زیست محیطی و از جمله نظام جهانی، مغایرت داشته و در تضاد است. بنابراین سطوح و واحدهای توسعه ی پایدار، می بایست متعادل شود و در واقع جهانی فکرکنیم و محلی عمل کنیم. در این مقاله سعی گردیده تا راه های رسیدن به توسعه ی پایدار همه جانبه در کشورهای اسلامی تشریح و نتایج آن بر ابعاد محلی، ملی و جهانی نشان داده شود.

کشورهای اسلامی، توسعه ی پایدار، ارتباط درون تمدنی