محمدرضا غلامی گوهره - دانشجوی ارشد مدیریت شهری دانشگاه تهران
آمنه بختیار نصرآبادی - استادیار گروه شهرسازی دانشگاه هنر اصفهان

با گسترش شهرنشینی و رشد لجام گسیخته شهر ها در طی دهه های اخیر مشکلات و نارسایی های فضاینده ای در حیطه مدیریت شهری به وجود آمده است. مدیریت شهری به صورت بالا به پایین بوده و طرح های توسعه شهری بر شهر ها توسط برنامه ریزان و مدیریان شهری، تحمیل می شوند. مشکلات به وجود آمده از این نوع برنامه ریزی سبب کاهش حس تعلق شهروندان به شهر ها و فضاهای شهری شده است. رویکرد های زیادی در ارتباط با مدیریت شهری و رفع این معضل ها در چند دهه اخیر مطرح شده استو یکی از این رویکرد های مورد تاکید برای بهبود عملکرد شهر ها و حل مسایل شهری حکمروایی شهری می باشد که در پی درگیر کردن بخش عمومی، مردمی و دولتی می باشد و رویکرد دومی که مطرح شده به کار گیری طرح مدیریت محله ای یا همان رویکرد نوین خود مدیریتی شهروندان در امور متنوع مدیریت شهری می باشد. در سالهای اخیر مدیریت شهری در ایران و به خصوص در پایتخت برای مدیریت هر چه بهتر شهر ها و کاهش مشکلات و نارسایی های ارایه شده به شهر وندان اقدام به پیاده سازی این رویکرد ها شده است . در شهر تهران مدیریت محله ای در محلات مختلف اجرا شد. مقاله حاضر با مروری کوتاه به مدیریت شهری قبل از انقلاب و همچنین بعد از انقلاب و تا زمان انتخابات شوراها، به دنبال این بوده که چالش ها حکمروایی شهری در ایران را بررسی کند و ثانیا اینکه آیا مدیریت محله ای تا الان در دستیابی به اهداف خود موفق عمل کرده است یا نه این پژوهش با روش توصیفی- تحلیلی بوده که با استفاده از روش کتابخانه به جکع آوری مبانی نظری موجود پرداخته و به روش پیمایشی نیز تجزیه و تحلیل داده ها صورت پذیرفته است. آنچه که در نهایت به عنوان نتیجه گرفته می شود این است که با توجه به همبستگی بالایی که بین طرح مدیریت محلات و زمینه سازی برای تحقق حکمروایی مطلوب شهری وجود دارد و همچنین چالش های مربوط به حکمروایی شهری در بستر ایران، مدیریت محلات در دستیابی به اهداف خود تا کنون موفق عمل نکرده است.

مدیریت شهری، حکمروایی شهری، مدیریت محله ای، مدیریت شهری معاصر ایران