محمدحسین پورآریان - گروه مهندسی کامپیوتر، دانشکده کامپیوتر، موسسه آموزش عالی زاگرس، کرمانشاه، ایران
عدنان نصری - گروه مهندسی کامپیوتر، واحد صحنه، دانشگاه آزاد اسلامی، صحنه، ایران

شبکه های بدنی بی سیم شامل مجموعه ای از حسگرهای کوچک است که هرکدام اطلاعاتی را با توجه به شرایط فیزیکی بدن جمع آوری میکنند و این اطلاعات را به صورت مستقیم و یا غیرمستقیم (از طریق گره های واسط) به دستگاهی بنام چاهک ارسال میکنند. دستگاه چاهک نیز اطلاعات جمع آوری شده را بوسیله راه های ارتباطی نظیر اینترنت به ایستگاه پایه میفرستد و در نهایت پزشک با توجه به اطلاعات دریافتی تصمیمات مناسب را اتخاذ میکند. گره های حسگر میتوانند بصورت کاشته شده، بروی سطح بدن و یا بروی لباس قرار گیرند. چالشهای فراوانی در این نوع از شبکه ها از جمله تغییر توپولوژی، توان مصرفی محدود، امنیت، قابلیت اطمینان و مقیاسپذیری وجود دارد که اغلبا شبیه به چالشهای شبکه های حسگر بی سیم است. به جرات میتوان گفت که مهمترین چالش مربوط به توان مصرفی است چرا که در حسگرها (مخصوصا حسگرهای کاشته شده در بدن) جایگزینی باتری تقریبا غیرممکن است. بنابراین باید طول عمر این شبکه ها بصورت کارامد باشد. در این مقاله پروتکل های معرفی شده به منظور کاهش مصرف انرژی گره ها در شبکه حسگر بی سیم بدنی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته شده است. در این مقاله پروتکل مسیریابی های به منظور کاهش مصرف انرژی گره ها در شبکه حسگر بی سیم بدنی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته شده است.

شبکه های حسگر بی سیم بدنی ، کاهش مصرف انرژی، پروتکل مسیریابی.