مهناز مصری پورعلویجه - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
غلامحسن واعظی - گروه زیست شناسی، واحد دامغان، دانشگاه آزاد اسلامی، دامغان، ایران
مهدی خاکساری - گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شاهرود، شاهرود، ایران
فریبا یحیایی - گروه دندانپزشکی، دانشکده دندانپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران

متامفتامین یا همان شیشه از جمله مواد مخدر صنعتی است که چند سالی است وارد بازار شده و بسیاری را به کام مرگ کشانده است. این ماده ی روانگردان و محرک، روی مکانیسم های مغز به صورت مستقیم تاثیر می گذارد. اعتیاد به متامفتامین با اختلالات عصبی و نقایص شناختی از جمله آسیب به حافظه و یادگیری همراه است. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر بربرین بر اختلالات حافظه و یادگیری ناشی از اعتیاد متامفتامین در موش صحرایی صورت گرفت. در این مطالعه، 30 سر موش صحرایی نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مساوی تقسیم شدند که شامل: شاهد، دارای اعتیاد به متامفتامین، دارای اعتیاد به متامفتامین که در دوره سه هفته ای خروج، بربین هیدروکلراید را با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم در روز دریافت کردند. دو گروه اعتیادی، متامفتامین را برای دو هفته با دوز 12 میلی گرم بر کیلوگرم در روز دریافت کرده بودند. سپس در پایان سه هفته ترک با آزمون های رفتاری ماز y و ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفتند. دو هفته اعتیاد به مت آمفتامین، اختلال عملکرد شناختی حرکتی در موش ها ایجاد کرد و درمان سه هفته ای با بربرین هیدروکلراید سبب افزایش معنی داری در ماز y از جهت درصد ورود به بازوی ناشناخته و درصد تناوب حرکت نسبت به گروه فاقد درمان (p<0/05) گردید. همچنین این گروه افزایش معنی داری در میزان تحرک و درصد زمان و فرکانس حرکت موش ها در محدوده سکو در روز پروب در ماز آبی موریس نسبت به گروه فاقد درمان نشان داد (p<0/05). تجویز بربرین هیدروکلرید به مدت سه هفته در دوره ترک، باعث بهبود اختلال حافظه و یادگیری در معتادان متامفتامین می شود.

اعتیاد، متامفتامین، یادگیری، حافظه فضایی