رحیم سرور - استاد گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
مجتبی شکری - مدیرکل حریم شهرداری تهران
نوبخت سبحانی - هیات علمی دانشگاه پیام نور ارومیه

براساس آمار، وسعت شهر تهران حدود 700 کیلومتر مربع و آنوقت وسعت حریم آن که به عنوان فضای تنفس گاهی و تامین کننده امکان بقا و زیست پذیری این شهر تعریف شده حدود 6000 کیلومتر مربع میباشد مصوب طرح جامع تهران، 1386 که به جرات میتوان گفت که هنوز به عنوان یک موضوع مهم و ضروری و دستورکار جدی برای تداوم حیات شهر و شهروندان تهرانی( حدود 8 میلیون نفر انسان) در دستور کار مدیریت ملی و منطقه ای قرار نگرفته است، این در شرایط است که تهران به نوعی به حد نهایت توسعه خویش از نظر کالبدی رسیده است و فشار روز افزون به اراضی پیراشهری، موضوع صیانت و مدیریت پهنه حریم را به یک ضرورت تام مبدل ساخته است. تهران با کانونهای جمعیتی پیرامون آن قریب به 16 میلیون نفر جمعیت دارد که حدود 9 میلیون نفر آن در شهر تهران سکونت داشته و مابقی در شهرها، شهرکها و روستاهای پیرامونی واقع در پهنه حریم زندگی و کار میکنند که دارای یک ارتباط متقابل تنگاتنگ با یکدیگر بوده و یک شهر- منطقه فعال و پویایی را شکل دادهاند. حریم پایتخت باستناد مصوبه طرح جامع تهران--1386 حدود 6000 کیلومتر مربع وسعت داشته و ارزش های تاریخی و زیست محیطی فراوانی در آن نهفته است که همین ظرفیت های جغرافیایی امکان استقرار بیش از 16 میلیون نفر را فراهم ساخته اند. امروزه صیانت از حریم و پیاده سازی رویکرد یکپارچه به گفتمان غالب محافل دانشگاهی و سازمانهای اجرایی تبدیل شده است. با این اوصاف چالشهای متعددی پیش رو قراردارد که تعارضات قانونی، عدم ابلاغ اسناد طرح جامع حریم(مصوب 1394 شورای عالی شهرسازی و معماری ایران)، تفرقهای نهادی، مدیریتی، اجرایی تنها بخشی از آن میباشد، لذا مساله اصلی این تحقیق این است که به رغم وجود یکسری مصوبات و اسناد، جهت پیادهسازی و تثبت خط 6000 کیلومترمربعی حریم و برپایی مدیریت یکپارچه چکار میشود کرد و اصولا چه سناریوهایی میتواند پیشروی ما باشد

آینده پژوهی، سناریونویسی، حریم ف منطقه کلانشهری تهران