مائده اکبرکرکاسی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مترجمی عربی دانشگاه تهران، تهران، ایران

از دیرباز مولف جایگاه قابل توجهی در تولید متن داشته است؛ گویی که متن عینیت و وجود خود را از مولف میگیرد. مولف به عنوان عامل پدیدآور متن، جزء جداییناپذیر از آن تلقی میشد و حتی نقاد برای شناخت بهتر متن به تفحص در زندگی، روحیات، ایدئولوژی و شخصیت پدیدآور آن توجه داشتند. همواره به دلیل آن که متن معنای خود را از مولف میگرفت، مولف بر متن تفوق داشته است تا این که با مطرح شدن آرای پساساختگرایانی چون رولان بارت که خود تحت تاثیر اندیشه ی هرمنوتیک قرار داشت، مولف به عنوان منبع اقتدار تا حدود زیادی قدرت خود را از دست داد و خواننده به عنوان منبع اقتدار جدید معرفی شد. رولان بارت با بیان نظریه ی مرگ مولف، به نبود و مرگ مولف حکم کرد که این نظریه بازتاب بسیاری بر ترجمه برجاگذاشت. از جمله نتایج طرح چنین چنین نظریه ای، وجود معانی و تفاسیر بینهایت برای هر متن بود. در مقالهی حاضر نگارنده با بهره گیری از روش توصیفی-تحلیلی کوشیده است ضمن توصیف و تبیین نظریه ی مرگ مولف از نقطه نظر رولان بارت، به تحلیل اثرگذاری این رویکرد جدید بر ترجمه بپردازد. در پایان مقاله نگارنده به این نتیجه دست یافت که نظریهی مذکور بیش از آن که به سود جریان ترجمه باشد، به آن زیان رسانده است؛ زیرا ماهیت متن با مترجم گره خورده و کنارگذاشتن مترجم از فرآیند ترجمه به معنای نفی خود متن است و متن جدا از مترجم و متعلقات آن نخواهد بود.

هرمنوتیک، پساساخت گرایی، رولان بارت، نظریه مرگ مولف، ترجمه.