فریبرز کریمی - استادیار گروه معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
امیرحسین منصوری پلاسی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)
محمدصادق کریمی ابهری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)

فضای خانه مسکونی نسبت به باقی فضاها، اهمیتی ویژه دارد. این امکان به خصوص در سال های اولیه زندگی انسان، در تارو پود وجودش تنیده می شود و قسمت عمده ی شکل گیری، رشد و نمو شخصیت فرد و همچنین ایجاد حس آرامش و تعلق به خانواده در این مکان اتفاق می افتد. از همین تعریف می توان به سادگی به معنای حقیقی خانه مسکونی با عبارت دقیق تر آن، که مسکن نامیده می شود، پی ببریم. مسکن مفهومی ورای یک فرم فیزیکی برای ایجاد آسایش نسبی است. مفهوم اصلی مسکن مکانی است که در آن آرامش و سکینه وجود دارد. در معماری خانه های سنتی سرزمین ایران، دیده می شود که به زیبایی به مفهوم آسایش و آرامش در طراحی خانه پرداخته شده است و فضاهای تشکیل دهنده ی خانه سنتی در راستای همین هدف طراحی و جانمایی شده اند. اما در زندگی معاصر، خانه مدتی است که به نازل ترین مراتب کارکردی تقلیل یافته است. در این حالت خانه آسایش ما را برمی آورد و نه آرامشی که هدف و غایت اصلی آن بود. هنگام شیوع بیماری های شناخت معماری امروزین خانه ها، به فضاهای فراموش شده ی آن پرداخته شده است و ا همیت ویژگی انعطاف پذیری فضاها در مواجهه با بیماری های واگیردار بیان می شود.

مسکن، معماری، بیماری واگیردار، قرنطینه، انعطاف پذیری