خدیجه بوذرجمهری - استادیار گروه جغرافیای دانشگاه فردوسی مشهد
سمیه عبدالهی - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی روستایی دانشگاه پیام نور
نعیمه ترکمن نیا - دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران

در نخستین برنامه ریزی های شهری در نیمه قرن بیستم شهرها براساس تفکیک کارکردها به شیوه ی سنتی مورد توجه قرار می گرفتند یعنی نظر به این که زنان بیشتر به کارهای خانه می پردازند طبعا در فضاهای شهری حضور کمتری دارند و همچنین بهعلت این که معماری شهرها در دست مردان قرار داشت نیازهای زنان برای استفاده از فضاهای شهری در نظر گرفته نمی شد اما این روند با افزایش درصد شهرنشینی و حضور بیشتر زنان در فضاهای شهری همچنان بدون تغییر باقی ماند عدم توجه به مهندسی انسانی آرگونومی در مبلمان شهری ایجاد فضای امن و حمل ونقل مناسب برای زنان محدودیت هایی برای مشارکت فعال آنان فراهم آورده است این تحقیق با استفاده از روش کتابخانه ای موانع و محدودیت های حضور فعال زنان در فضاهای شهری را تبیین می کند. بافته های تحقیق حاکی از آن است که ایران از نظر شکاف جنسیتی در بین 128 کشور جهان در رتبه 118 قرار دارد و یکی از مصادیق ان عدم استفاده ی عادلانه از فضاهای عمومی است و نتیجه آن سبب شده تا مردان به دلیل احساس امنیتی بالاتر بیشتر از زنان از فضاهای شهری استفاده کنند و این در حالی استکه زنا بیشترین استفاده کنندگان وسایل نقلیه ی عمومی هستند.

زنان، تحلیل جنسیتی، آرگونومی، حمل و نقل شهری ، احساس امنیت