حیدر بیرانوند - نویسنده مسئول: دانشجوی دکتری مدیریت سیستم، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران
احسان شریف احمدیان - دانشجوی دکتری مدیریت سیستم، دانشگاه جامع امام حسین(ع)، تهران، ایران
علیرضا علیخانزاده - دانشجوی دکتری مدیریت منابع انسانی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران

آموزش مبتنی بر موردکاوی به عنوان یک روش تدریس، یک استراتژی قدرتمند با محوریت دانش پذیر است که بر نحوه تفکر انتقادی، یادگیری و برقراری ارتباط و معاشرت با دیگران تاثیر می گذارد. در این پژوهش به مدل سازی آموزش مدیران و فرماندهان مبتنی بر موردکاوی به عنوان یکی از ابعاد آزمایشگاه مدیریت دانشگاه جامع امام حسین (ع) پرداخته شده است. از دلایل اصلی پرداختن به این شیوه، مواردی چون یادگیری مشارکتی، دیدن تئوری در عمل، پیوند فراگیران با پیچیدگی های دنیای واقعی، قرار گرفتن در موقعیت تصمیم گیری، ارزیابی تاثیر تصمیمات افراد، گفتگو محور بودن آموزش و انعطاف پذیری آموزشی بوده است. برای دستیابی به مدل موردنظر از رویکرد نظریه داده بنیاد استفاده شد. به منظور گردآوری داده ها، تعداد ۵ نفر بر اساس روش نمونه گیری گلوله برفی، به عنوان خبرگان اولیه تحقیق مشخص شده و نهایتا، درمجموع با ۱۳ نفر مصاحبه های عمیق بدون ساختار بعمل آمد. در پایان پس از سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی، الگوی نهایی بومی آموزش مبتنی بر موردکاوی به دست آمد. درنتیجه مولفه های «تعیین اهداف آموزشی»، «تعیین و توجیه مربی»، «تعیین مورد»، «تدوین سناریوی آموزش»، «آماده سازی دانشجو و محیط»، «انتخاب دانشجو»، «ارزیابی فرآیند و نتایج آموزش»، «تدوین برنامه های عملیاتی انتهایی» و «گزارش بازخورد»، در قالب «شرایط علی»، «زمینه»، «مقوله محوری»، «شرایط مداخله گر»، «راهبردها» و «پیامدها» تدوین و سازماندهی شده است. این مدل بومی از لحاظ معیارهای فراگیری و جامعیت در عین رعایت استقلال عمل، عوامل درگیر در مدل، چندمرحله ای بودن و همچنین توجه به سایر مولفه های کلیدی آموزش مبتنی بر موردکاوی در مقایسه با مدل های پیشین رایج و اشاره شده در مقاله، دارای مزیت و نوآوری برجسته ای می باشد.

آموزش, آموزش مدیران و فرماندهان, موردکاوی, یادگیری مشارکتی, آزمایشگاه مدیریت