آزیتا رجبی - دانشیار گروه جغرافیای دانشگاه آزاد واحد تهران مرکز
رسول صفائی نمین - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکز
رسا صفائی نمین - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت شهری دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات تهران

کیفیت زندگی محصول تاریخی ساختار نظام های فرهنگی، اجتماعی،اقتصادی و سیاسی است و نمی توان آنرا مجزا از ساختارهای فوق تحلیل و تبیین کرد. مدیریت شهری در تعاریف کل نگر از مفهوم صرف اداره امور شهر فراتر است و با ساختارهای اجتماعی، سیاسی و اقتصادی مرتبط و نقش فعالی در توسعه ی شهر پیدا میکند. این موضوع، به خصوص در ارتباط با توسعه پایدار بیشتر اهمیت می یابد به گونه ایی که مدیریت شهری باید برای شهر برنامه ریزی کند، فعالیتهای شهری را سازمان دهد و بر فعالیتهای انجام شده نظارت کند و حتی برای انجام بهینه امور انگیزه ایجاد کند. هدف کلان مدیریت شهری ایجاد محیطی قابل زندگی برای همه همراه با عدالت اجتماعی، کارایی اقتصادی و پایداری زیست محیطی است. . بنابراین برای داشتن کیفیت زندگی مطلوب نیاز به همکاری تمامی بخش ها و سازمان ها و حتی ساکنین شهر است. براین اساس هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش مدیریت شهری بهبود کیفیت زندگی ساکنین شهرها می باشد. پژوهش از نوع توصیفی بوده و به روش کتابخانه ایی و با استفاده از کتابها، مقالات و ... گردآوری شده است. نتایج تحقیق نشان می دهد پایداری مدیریت شهری شهری رویکردی است که می بایست به صورت فرایندی و پیوسته درمسیر حیات شهر جریان داشته باشد و مدیریت شهری یکی از نهادهایی است که در ایجاد یا تقویت این فرایند و پیوستگی و تداوم آن در زندگی شهر نقش و مسئولیت های خطیری به عهده دارد از این رو مدیریت شهری شامل شهرداری، شواری شهر و محلات می توانند از طریق شناسایی، سنجش، و توسعه ظرفیت های محلی و استفاده از مشارکت گروه های اجتماعی ذی نفع چون ساکنان بومی، کودکان، سالمندان، معلولان و....... در این زمینه عمل می نماید.

مدیریت شهری، پایداری، کیفیت زندگی، مدیریت شهری پایدار