عباس منوریان - دانشیار گروه مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، ایران
محمد ابویی اردکان - دانشیار گروه مدیریت دولتی، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، ایران
محمدجواد ایروانی - دکترای مدیریت سیاست‎گذاری، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، ایران
محمدرضا زندی منش - دانشجوی دکترای مدیریت سیاست‎گذاری، دانشکده مدیریت، دانشگاه تهران، ایران

مدل‎های متنوعی برای خط‎مشی‎گذاری در دوره‎های زمانی مختلف مطرح شده‎اند که در عالم واقعیت هریک جلوه‎ای دارند و در سیاست‎گذاری نشانی از آنها دیده می‎شود. مقاله پیش رو تلاش می‎کند که با در نظر گرفتن پیچیدگی‎های محیط کسب‎وکار و مجموعه بازیگران بی‎شمار و متنوع این حوزه، مدلی از خط‎مشی‎گذاری برای رونق و بهبود محیط کسب‎وکار جمهوری اسلامی ایران ارائه دهد. داده‎های گردآوری‎شده کیفی و با رویکرد نظریه داده‎بنیاد است. جامعه آماری پژوهش، خبرگان محیط کسب‎وکار هستند که از طریق نمونه‎گیری نظری با دوازده نفر از آنان مصاحبه‎های عمیق انجام شده است. در این روش، محقق با رویکردی استقرایی و با کمک داده‎های گردآوری شده، به تدوین نظریه‎ای قابل اتکا در زمینه خط‎مشی‎گذاری اقدام می‎کند. برای این امر، پس از کدگذاری باز، مفاهیم و مقوله‎ها استخراج شدند و در مرحله کدگذاری محوری این مقوله‎ها در قالب پدیده‎محوری، شرایط علی، شرایط زمینه‎ای، شرایط مداخله‎گر و کنش‎ها و واکنش‎ها نمایش داده شدند که بر این اساس، نهاد بهبود محیط کسب‎وکار، به‎منزله پدیده اصلی و محوری مدل سیاست‎گذاری و کنش‎هایی همچون طرح‎ریزی برای بهبود محیط کسب‎وکار، فعل و انفعال دولت و بخش خصوصی و دستورگذاری واقع‎گرا مطرح شدند. درنهایت، سیر داستان ترسیم و نظریه بیان شده است.

توسعه بخش خصوصی, رونق محیط کسب‎وکار, شاخص‎های سنجش محیط کسب‎وکار, قانون بهبود محیط کسب‎وکار