فرشید بابانیا - دانش آموخته کارشناسی ارشد / گروه مهندسی منابع آب دانشگاه تربیت مدرس
سعید مرید - استاد/ گروه مهندسی منابع آب دانشگاه تربیت مدرس
اشکان شکری - دانشجوی دکتری/ دانشگاه موناش استرالیا

در مدیریت سامانههای منابع آب، عدم قطعیتهای ذاتی گوناگونی وجود دارد که همزمان با طولانیتر شدن افق طرح، تشدید میشود. در میان آنها، عدم قطعیتهایی که به تغییر اقلیم و تبعات آنها مربوط هستند، چالشهای زیادی را بوجود میآورد که از آنها تحت عنوان عدم قطعیت عمیق نیز یاد میگردد. بدین منظور، این مقاله از روش تصمیمگیری پایدار که به مدل SWAT برای شبیهسازیهای آب و خاک اتصال یافته استفاده میکند. منطقه مطالعاتی تحقیق، حوضه زرینه رود میباشد که اراضی کشاورزی زیادی را در خود جای داده است و تامین کنننده اصلی آب دریاچه ارومیه نیز میباشد. در این مرحله، مقاله به ارزیابی مدیریت فعلی حوضه به عنوان راهکار سازگاری می پردازد که برای آن تعدادی معیار شامل: ورودیهای به دریاچه، تغییر در ذخائر آب زیرزمینی، تبخیر و تعرق و عملکرد محصول تعریف شده است. نتایج نشان داد که مدیریت فعلی برای شرایط تغییر اقلیم استوار نمیباشد و در بسیاری از موارد شکست خواهد خورد. این شکستها همزمان با کاهش بارندگی و افزایش دما بیش از ۷۵/۰ درجه سانتیگراد بیشتر خودنمایی میکنند. این مهم تاکیدی است بر تدوین راهبردهای جدید که بخوبی با چارچوب مدل توسعه یافته قابل انجام و ارزیابی میباشد.

تغییر اقلیم, تصمیم گیری استوار (RDM), عدم قطعیت عمیق, مدل SWAT