جلال قنبری
علیرضا مهمان دوست
تکتم شارکی

دروغ بیان سخن و مطلبی است که مطابق با واقع وحقیقت نیست . معمولا کسی که دروغ می گوید آگاهانه به تعریف حقیقت می پردازد و امری را تایید می کند که وجود خارجی ندارد. البته این امر همیشه برای کودکان صادق نیست. چرا که بسیاری از کودکان خردسال و آن هایی که در مرز سن تشخیص هستند، گاهی بین تخیل و واقعیت فرقی نمی گذارند و سخنی می گویند که به نظر ما دروغ است. کودکانی که آگاهانه دروغ می گویند، معمولا با زمینه سازی ها و تدابیری از پیش تعیین شده این کار را انجام می دهند. در این دروغ گویی ها، نقشه کشی و حساب مطرح است و کودک آن را به خاطر وصول به هدف و مقصد مورد استفاده قرار می دهد..دروغگویی از جمله مسائلی است که همواره دغدغه خاطر مربیان ، معلمان و اولیا قرار می گیرد . اکثر والدین از دروغگویی کودکان خود شکایت دارند ولی عامل شکل گرفتن این پدیده را در آنها نمی دانند و آگاهی چندانی برای برخورد با این پدیده زشت ندارند و اغلب دست به اقدامات عجولانه و تنبیهات ناروا و تحقیرات بی مورد می زنند که وضعیت را وخیم تر می کند.دروغگویی زمانی اتفاق می افتد که آنان می خواهند چیزی را توصیف نمایند یا به اصطلاح آرزویی کنند که واقعیت آن چیزی بود که می خواستند. در سنین ۶ یا ۷ سالگی کودکان از زشتی این کار مطلع میشوند. دروغ معمولا بیان خلاف واقع و یا کتمان یک واقعیت است بنا براین بین این دو جنبه تمایز قایل شویم. بیان خلاف واقع ،ممکن است از روی عمد و یا به واسطه عدم قدرت تشخیص واقعیت باشد. مثلا کودکی ممکن است چهار کودک را در کوچه دیده باشد و عده آنان را هفت نفر ذکر کند. یک دلیل این بیان غیر واقعی می تواند عدم قدرت تمییز بین ۴و ۷ باشد یا دلیل دیگر این است که او می خواهد بگوید عده بچه هایی را که دیده خیلی بوده بنابر این آن را افزون تر از واقع بیان کند . بدیهی است که در این قسمت زمینه ذهنی ، پیامد های رفتاری و تربیتی را مد نظر قرار دهیم و اگر مساله عدم تشخیص یا درک ذهنی باشد در این صورت اطلاق دروغگویی بعید به نظر می رسد. اینجانب فرشته اسماعیل زاده در اقدام پژوهی فوق تلاش نموده ام تا از دروغگویی دانش آموزم مسعود ( اسم مستعار ) جلوگیری کرده و راهکار های آن را در اختیار همکاران گرامی و معزز قرار دهم

دروغگویی پنهانکاری- اختلال شخصیتی