شبناز خمجانی - دانشجو دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
رحیم سرور - استاد گروه جغرافیا،واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
طوبی امیر عضدی - دانشیار گروه جغرافیا، واحداسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران،
آزاده اربابی سبزواری - دانشیار گروه جغرافیا، واحداسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

در هر جامعه­ای هنگام جست و جو برای راه حل توسعه پایدار، همواره حکمروایی خوب به عنوان یک ابزار حیاتی برای پیشبرد توسعه پایدار مطرح می­گردد و به صورت یک عنصر حیاتی در استراتژی­های توسعه پایدار گنجانیده شده است. موضوع حکمروایی شهری، در چند سال گذشته به یکی از مباحث اصلی پژوهش­های شهری تبدیل شده است. در همین راستا، مقاله حاضر به سنجش وارزیابی شاخص­های حکمروایی خوب شهری در تهران پرداخته است. این پژوهش از نظر روش­شناسی توصیفی- تحلیلی و از لحاظ هدف­گذاری کاربردی است. که با استفاده از داده­های میدانی(پرسش­نامه) آزمون­های آماری تحلیل عاملی، همبستگی پیرسون، تحلیل مسیر و از روش­های تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و ویکور استفاده گردیده است. جامعه آماری این پژوهش شهروندان، مسئولین و کارشناسان خبره به صورت نمونه­گیری تصادفی ساده و گلوله برفی می­باشد. نتایج به دست آمده نشان داد منطقه ۲ شهر تهران با مقدار سودمندی ۱۲۱/۰ کمترین فاصله از نقطه ایده­ال و  با مقدار ۱۰۴/۰ کمترین مقدار تاسف (نارضایتی) در رتبه اول و در سوی دیگر منطقه ۱۶ با کسب کمترین میزان ویکور (۰۲۱/۰) در جایگاه آخر قرار گرفته است. یافته­های دیگر پژوهش نشان می­دهد که توزیع شاخص­های حکمروایی خوب شهری در سطح کلان­شهر تهران از سمت مناطق شمالی به به سمت مناطق جنوبی سیر نزولی دارد.

Governance, good urban governance, sustainable urban development, urban management, Tehran city., حکمروایی, حکمروایی خوب شهری, توسعه پایدار شهری, مدیریت شهری, شهر تهران.