شهره علی دوست - Department of Environmental Sciences, Faculty of Natural Resources and Marin Sciences, Tarbiat Modares University, Noor
عباس اسماعیلی ساری - Department of Environmental Sciences, Faculty of Natural Resources and Marin Sciences, Tarbiat Modares University, Noor
نادر بهرامی فر - Department of Environmental Sciences, Faculty of Natural Resources and Marin Sciences, Tarbiat Modares University, Noor

سابقه و هدف: آلودگی جیوه هنوز هم تهدیدی برای محیط ز یست و بهداشت عمومی در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه محسوب می شود. هدف از این تحقیق تعیین جیوه کل و آلی در بافت عضله ماهی کاراس در دو منطقه غرب و شرق تالاب انزلی، ارزیابی خطر سلامت مصرف این ماهی و تعیین وعده های مجاز مصرف ماهی در هر ماه است. مواد و روش ها: بیست عدد ماهی کاراس در هر منطقه غرب و شرق تالاب جمع آوری شدند. غلظت جیوه کل با استفاده از دستگاه آنالیز جیوه پیشرفته (AMA ۲۵۴) تعیین شد، در صورتی که جیوه آلی در بافت عضله بعد از هضم اسیدی و استخراج در تولوئن با استفاده از دستگاه AMA ۲۵۴ اندازه گیری شد. یافته ها: غلظت جیوه کل و آلی در بافت عضله ماهی کاراس منطقه شرق تالاب (۵۶.۹۲ ± ۱۰۶.۹۷ و ۴۵.۴۱ ± ۸۸.۰۰ نانوگرم بر گرم وزن تر) به طور معنی داری بیشتر از همان غلظت ها در ماهی های منطقه غرب تالاب (۱۶.۸۸ ± ۴۵.۵۰ و ۱۴.۳۲ ± ۴۰.۶۲ نانوگرم بر گرم وزن تر) بودند. همچنین همبستگی مثبت و معنی داری بین جیوه کل و آلی با میزان چربی یافت شد. استنتاج: اگرچه میانگین غلظت های جیوه کل در ماهی ها از حد بیشینه توصیه شده از سوی سازمان بهداشت جهانی برای مصرف انسان (۰.۵ میلی گرم بر گرم وزن تر) بالاتر نبود، ولی میزان مجاز مصرف ماهی کاراس برای کودکان و بزرگسالان در بخش شرقی به ترتیب ۳ و ۱۳ و بخش غربی به ترتیب ۵ و ۲۵ وعده در ماه به دست آمد.

Total mercury, organic mercury, goldfish, Anzali Wetland, جیوه کل, جیوه آلی, ماهی کاراس, تالاب انزلی.