ابوالفضل رفیع
غلامرضا کریمی

از آنجاییکه زیربنای توسعه شهری و به تبع آن توسعه ملی، توسعه در هر یک از بخش های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و زیست محیطی می باشد؛ برای رسیدن به توسعه در هر یک از بخش ها نیاز به آموزش ضروری به نظر می رسد. درواقع توسعه پایدار شهری را می توان بهبود کیفیت زندگی در ساختار شهری دانست که بهبود کیفیت زیست محیطی را نیز بهمراه دارد. نتایج این پژوهش نشان می دهد آموزش حفاظت از محیط زیست نه تنها به عنوان جزء تفکیک ناپذیر توسعه پایدار بلکه به عنوان ارزش بنیادین مورد نیاز نسل امروز و نسل های آتی مورد پذیرش و تاکید قرا گرفته است؛ مصادیق ناپایداری همانند استفاده نامناسب از انرژی و یا انرژی های نامناسب، بهره برداری و تخریب بی رویه منابع پایه، فقر، افزایش جمعیت، الگوهای نامعقول تولید و مصرف، افزایش آلودگی ها و ... عمدتا مشکلات محیط زیست نیز محسوب می شوند و ناگزیر حفاظت محیط زیست و توسعه پایدار اهمیت روزافزون می یابد. بنابراین کسانی که به آینده کره زمین و حفظ موجودیت آن علاقمندند درصدد رفع ناپایداری فوق و بهبود کیفیت محیط زیست برآمدند. آموزش عامل تعیین کننده رفتارهای افراد در یک جامعه است و رفتارهای زیست محیطی تک تک افراد نشأت گرفته از این عامل مهم می باشد و فرهنگ صحیح زیست محیطی سبب می گردد افراد بیشتر به محیط زیست اهمیت بدهند و با داشتن محیط زیست سالم بیشتر به گردشگری در محیط زیست بپردازندو سبب ساز توسعه پایدار گردند .

آموزش های شهروندی، فرهنگ، محیط زیست، توسعه پایدار