سمیه رستمی زاده - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت دولتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد رفسنجان، رفسنجان، ایران
حسین کاظمی - استادیار دانشگاه ولیعصر (عج) رفسنجان

سکوت سازمانی با محدود کردن اظهارنظر کارکنان سبب کاهش اثربخشی تصمیم گیری های سازمانی و فرآیندهای تغییر می گردد و این موضوعی است که بسیاری از سازمان ها از آن گله دارند. همچنین این پدیده رفتاری به وسیله ممانعت از بازخورد منفی، مانع تحول و توسعه سازمانی موثر می شود. ازاین رو سازمان تواناییبررسی و تصحیح خطاها را از دست می دهد. انتقاد کردن بسیار مهم است چراکه فرد را قادر می سازد تا اطلاعات دریافتی را ارزیابی نموده و خطرات عمل بر پایه یک فرض غلط را به حداقل برساند. فقدان این استعداد ذهنی می تواند باعث صدمه، مسمومیت ذهنی، عدم پذیرش و یا خرابکاری هایی شود که ممکن استفرد را با خطرات مهلکی روبه رو سازد. مطرح کردن انتقاد نیاز به عزت نفس از سوی افراد دارد که جو سکوت را بشکنند و انتقاد و نظر خود را مطرح کنند. عزت نفس یکی از جنبه های شخصیتی آدمی است که در دنیای ذهنی فرد، از ارزش بالایی برخوردار است و افراد عزت نفس را به وسیله پایدارسازی مفهوم واقعیت نگه می دارندو به وسیله درونی کردن ارزش ها که توصیف کننده نقطه نظرشان است، زندگی می کنند. این تیوری بیان می کند که هر فرد آدمی، نیاز فزاینده ای به عزت نفس دارد. چراکه عزت نفس هسته مرکزی جنبه های روان شناختی آدمی است و او را از اضطراب محافظت می نماید و او را نسبت به آسیب پذیری و فناپذیری آگاه می گرداند. در اینمقاله سعی شده است تا به مفهوم سکوت سازمانی و یکی از عوامل موثر بر آن یعنی عزت نفس پرداخته شود

عزت نفس، سکوت، سکوت سازمانی