رحیم سرور - استاد تمام جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
صمد علایی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران
یوسف خدایی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران

شهرهای اسلامی ، الگویی از مجموعه هایی انسانی هستند که به دلیل داشتن ویژگی ها و عناصر مخصوص به خود در برابر شهرهای دیگر تمدن ها و فرهنگ ها متمایز بوده اند ، ویژگی های معماری با الهام از شرایط الهی دین اسلام و محوریت دین – قدرت- مردم مناظر منحصر به فرد این نوع گونه شناسی را به وجود آورده است شهرهایی اسلامی با ویژگی های سرزمینی- سازهای و فضاهای کالبدی خاص، با نهادهای اجتماعی، روابط و مناسبات شهروندی دین محورو... بوده اند لیکن گذر زمان و افولتمدن دوران طلایی ا سلام ، تغییرات کالبدی ناشی از توسعه برون زا و تاثیرات عصر مدرنیته و موتوریزه شدن شهرها در کنار تغییرات اقتصاد های سیاسی و فشردگی زمان و مکان همه دست به دست هم داده تا عناصر شهرهای اسلامی از هم جدا شده و به تقلیل گرایی و تغییر کارکرد دچار شوند . در این تحقیق سعی بر آن شده ا ست با شناخت و معرفی اجمالی ویژگی های ف ضایی-کالبدی این شهرها با روش تحقیق تو صیفی -تحلیلی که عنا صر و ساختار شهرهای اسلامی –ایرانی را موردبرر سی داده ضمنبازگویی عناصر و ویژگی های شهرهای اسلامی و نحوه تغییرات آنها در عصر جدید ، به دلیل شکل گیری الگوهای اجتماعیجدید و نیاز این روابط به فضای ظهور ، اقدام به ارایه پیشنهادهایی برای طراحی و احیای مجدد عناصر مسجد و میدان و ارتباطپویای آنها برای پاسخگویی به این نیاز جدید ارایه گردیده ، نیازهایی که این بازآفرینی هوشمندانه را به یک الزام اجتماعی تبدیل نموده است بیان نماید

شهر اسلامی – تقلیل گرایی- بازآفرینی – فضای ظهور