مجید سهرابی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه مهندسی نساجی ، دانشگاه گیلان
مرجان عباسی - استادیار گروه مهندسی نساجی، دانشگاه گیلان

مهندسی بافت ، امید فراوانی را برای بازسازی ضایعات استخوانی فراهم آورده است. داربست ، ماتریس موقتی برای رشد استخوان است که محیطی اختصاصی برای تکامل بافت فراهم می کند و باعث تسهیل چسبندگی ، رشد و تمایز سلولی می شود. در این پژوهش با استفاده از روش الکتروریسی لایه به لایه و پلیمرهای زیست تخریب پذیر، داربست های کامپوزیتی نانو لیفی شامل: پلی کاپرولاکتون، فوق جاذب هایی؛ مثل، پلی وینیل الکل و پلی وینیل پیرولیدون و نانو ذره بتا تری کلسیم فسفات که شباهت به بلورهای هیدروکسی آپاتیت طبیعی در استخوان دارد تولید شد. در الکتروریسی از دو نازل که یکی شامل پلی کاپرولاکتون و پلی وینیل پیرولیدون و دیگری شامل پلی کاپرولاکتون ، پلی وینیل الکل و بتا تری کلسیم فسفات است به طور متناوب و لایه به لایه بعد از تعیین موثر الکتروریسی استفاده شد. بعد از تهیه داربست ، از آزمون های میکروسکوپ الکترونی روبشی SEM ، تورم ، تخلخل ، خواص مکانیکی(استحکام ، ازدیاد طول نسبی و مدول) و رفتار زیست تخریب پذیری در محلول شبیه سازی شده بدن PBS به منظور بررسی ویژگی ها وخواص داربستها استفاده شد که نتایج آزمون ها زیست فعالی و خواص مکانیکی مناسب داربست ها را تاییدمی کند.

داربست، الکتروریسی، پلی کاپرولاکتون، بتا تری کلسیم فسفات، مهندسی بافت