سیداسماعیل حسن پورآونجی - استادگروه جراحی پلاستیک و ترمیمی، مرکز پزشکی آموزش درمانی ۱۵ خرداد، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
هرمز محمودوند - رزیدنت فوق تخصص جراحی پلاستیک و ترمیمی، مرکز پزشکی آموزشی درمانی ۱۵ خرداد، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران
عبدالرضا روئین تن - استادیار گروه جراحی پلاستیک و ترمیمی، مرکز پزشکی آموزشی درمانی ۱۵ خرداد، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، تهران، ایران

مقدمه: گرافت پوستی نیمه ضخیم از شایعترین اعمال جراحی پلاستیک به شمار می رود. در حال حاضر جهت مراقبت از زخم محل دهنده گرافت هیچ روش برخورد درمانی استانداردی وجود ندارد. هدف تحقیق کنونی، پاسخ به این سئوال علمی است که کدام روش در بین دو روش پانسمان محل دهنده گرافت های پوستی نیمه ضخیم مناسب تر است، روش معمول یا روش ابداعی لایه جدا کننده که در این تحقیق برای اولین بار طراحی و مورد استفاده قرار می گیرد. مواد و روش بررسی: این مطالعه یک مطالعه کارآزمائی بالینی تصادفی شاهد دار (Randomized controlled clinical trial) است که بر روی بیمارانی انجام می شود که تحت گرافت پوستی نیمه ضخیم قرار می گیرند. در گروه مداخله، محل دهنده گرافت ابتدا با گاز تک لایه آغشته به پماد جنتامایسین پوشانده می شود، روی این گاز یک لایه نایلون ساده استریل که چند عدد برش یک سانتی متری در آن ایجاد کرده ایم قرار می گیرد، سپس چند لایه گاز خشک و در نهایت بانداژ صورت می گیرد. در گروه شاهد، که پانسمان به روش معمول انجام می شود، ابتدا چند عدد لاز وازلینه در یک لایه و سپس چند لایه گاز خشک و در نهایت بانداژ صورت می گیرد. یافته ها و نتیجه گیری: میانگین درد چهل و هشت ساعت بعد از عمل و ده روز بعد از عمل و همچنین دوره بیماری و مدت زمان بهبود زخم در گروهی که از لایه جدا کننده استفاده شده بود کمتر بود.