پژمان بریمانی - دانشجوی دکترا روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند، ساری، ایران
علیرضا اسلامی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری،بابل، ایران
اسماعیل مردانی زاده - دانشجوی دکترا روانشناسی بالینی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد بیرجند، شهرکرد ، ایران
سمانه دوست محمد - کارشناسی ارشد روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساری،ساری، ایران

این پژوهش با هدف تعیین اثربخشی درمان شناختی- رفتاری بر تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان صورت گرفت. روش این پژوهش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را کلیه بیماران زن مبتلا به سرطان که طی ماه های شهریور تا آبان 1397 به بیمارستان امام خمینی ساری مراجعه کرده و با آزمایش های پزشکی و تشخیص پزشک متخصص به بیماری سرطان مبتلا بودند، تشکیل می دهند. روش نمونه گیری در این پژوهش، روش نمونه گیری در دسترس بوده است که از بین بیماران زن مبتلا به سرطان، 30 نفر به عنوان نمونه انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ( 15 نفر) و گروه ملاک ( 15 نفر) قرار گرفتند. جمع آوری داده ها بر اساس مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون، انجام پذیرفت. به گروه آزمایش 8 جلسه 2.5 ساعته درمان شناختی رفتاری ارائه شد و به گروه کنترل آموزشی داده نشد. تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از اجرای پرسشنامه در دو بخش توصیفی و استنباطی (مقایسه بین میانگین ها و انحراف معیار ها و تحلیل کوواریانس) انجام پذیرفت. یافته های تحقیق نشان داد که درمان شناختی- رفتاری بر تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان تاثیر دارد. بر اساس یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که آموزش درمان شناختی- رفتاری بر افزایش تاب آوری بیماران مبتلا به سرطان سودمند باشد.

درمان شناختی- رفتاری، تاب آوری، بیماران مبتلا به سرطان