علی قربانپور(دشتکی) - استادیار گروه علوم سیاسی دانشگاه حکیم سبزواری

صلح عبارتست از شرایط مطلوبی که به رغم وجود تفاوت های هویتی و اختلافات ایدئولوژیکی، افراد یک جامعه در زمان فراغت خود بتوانند مطالبات و مناسبات خود را با قدرت تنظیم و قوام بخشند و در عین حال، در پرتو صلح ، تعامل اجتماعی همگرایانه ای شکل گیرد که پیشفرض آن، به رسمیت شناختن دیگری می باشد. از سوی دیگر، دانشگاه مکان هندسی علوم مختلف و متخصصان رشته های مختلف علمی می باشد. طرح موضوع بسیار مهمی مثل صلح مستلزم مساله مند نمودن صلح می باشد. مساله مند نمودن صلح، به تعبیر گیدنز، هم تابع ساختار است و هم کارگزار. اکنون در جامعه ایران،ساختار ایدئولوژیکی، ساختار سیاسی، ساختار فرهنگی حاکم و منافع اقتصادی منتظم بر این ساختارها، طوری صورتبندی گردیدهاند که به حضور یا گفتگو با دیگری تن درنمی دهد؛ در نتیجه، چنین روندی، اجازه نمی دهد که صلح به یک موضوع و مساله جدی تبدیل گردد. از آنجا که رسالت دانشگاه طرح مساله و مساله- سازی می باشد، در برابر ساختار مذکور، وجه کارگزاری را میتواند بر عهده بگیرد که صلح را به مساله ای اجتماعی و ملی تبدیل نماید و مساله مند شدن صلح، مستلزم فرایندی است که طی اجماع نخبگان رشته ای دانشگاهی، ساحتی میان رشته ای را برای صلح تعریف نمایند که دارای اعتبار زبانی و بین الاذهانی باشد و برقراری گفتگو را امکان پذیر گرداند. بر همین اساس، پرسش اصلی پژوهش حاضر اینست که مجموعه دانشگاه برای تحقق صلح چه رسالتی دارد در پاسخ به پرسش مذکور، دانشگاه با تبدیل موضوع صلح به مساله ای پدیداری که متاثر از انباشته ای تاریخی می باشد، صلح را به صورت مطالعات میان رشته ای صلح صورت بندی جدیدی نماید که بتواند اختلافات واگرایانه در سطح محلی و ملی را شناسایی نموده و در جهت پیشگیری از وقوع بحران ها، راه حل ها و نقاط کور را شناسایی و تجویز نماید. سنت روش شناختی حاکم بر پژوهش حاضر، کیفی و شیوه گردآوری مطالب کتابخانه ای می باشد.

دانشگاه، میان رشته ای،مطالعات صلح،پیشگیری، مساله مندی،دیگری.