بررسی نقش عدم قطعیت های هواشناسی- هیدرولوژیکی در بهینه سازی برنامه ریزی آبیاری

از مهمترین چالشهای مدیریت سیستم های منابع آب، انعکاس عدم قطعیت متغیرهای هواشناسی و هیدرولوژیکی سامانه آبی است. در تحقیق حاضر، از یک مدل بهینه سازی- شبیه سازی برای تعیین مقادیر رهاسازی از مخزن و نیز برنامه ریزی بهینه آبیاری محصولات کشاورزی پایین دست سد ستارخان در شرایط عدم قطعیت استفاده گردید. در این راستا با هدف حداکثرسازی سود حاصل از محصولات و بکارگیری مدلهای الگوریتم ژنتیک (GA) و جستجوی هارمونی (HS) مقادیر بهینه عمق آبیاری و سطح زیر کشت هر محصول محاسبه گردید. سپس با استفاده از روش تحلیل فاصله ای و برازش توزیع آماری مناسب به متغیرهای تبخیر و تعرق (ET) و جریان ورودی به مخزن (Q)، تاثیر عدم قطعیت این متغیرهای تصادفی بر عملکرد مدل یکپارچه مخزن-مزرعه بررسی گردید. نتایج بدست آمده از روش بازهای برای احتساب عدم قطعیت های ET و Q که در برگیرنده تغییرات عمق آبیاری، سطح زیر کشت هر محصول و نهاتای سود ناشی از کشت محصولات است، نشان داد مقدار تابع هدف برای مدل GA در محدوده میانه و برای مدل HS در محدوده حد بالای باند اطمینان پذیری قرار دارد. همچنین مقادیر سطوح زیر کشت در حالت غیر قطعی نسبت به حالت قطعی تغییر آنچنانی نکرده است.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، برنامه ریزی آبیاری ، الگوی کشت ، عدم قطعیت ، GA ، HS ، سد ستارخان