بررسی ارتباط عوامل همودینامیک و اکسیژناسیون با بروز زخم فشاری در بیماران تحت تهویه مکانیکی بستری در بخش های مراقبت ویژه

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 708

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

AMSMED19_162

تاریخ نمایه سازی: 1 دی 1397

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: براساس National Pressure Ulcer Advisory Panel (NPUAP) زخم فشاری یک آسیب بافتی لوکالیزه و یکی از رایج ترین انواع زخم های پیچیده است که سبب افزایش مرگ و ناخوشی، افزایش بار کاری پرستاری، افزایش زمان بستری شدن در بیمارستان و بخش های مراقبت ویژه و تاثیر منفی بر روی کیفیت زندگی بیماران می شود. هدف از این مطالعه بررسی نقش عوامل همودینامیک و اکسیژناسیون در بروز زخم فشاری در بیماران متصل به دستگاه تهویه مکانیکی بستری در بخش های مراقبت ویژه می باشد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر، مطالعه ای تحلیلی مقطعی با حجم نمونه ی 133 نفر و از نوع آینده نگر می باشد که به مدت 8 ماه در بخش های مراقبت ویژه به طول انجامید. ابزار مورد استفاده در این پژوهش چک لیست از پیش طراحی شده بود که پس از تایید کمیته اخلاق دانشگاه علوم پزشکی گیلان به شماره ی IR.GUMS.REC.1396.111 ، پژوهشگران به منظور جمع آوری اطلاعات، روزانه بیماران را از نظر بروز زخم فشاری بررسی کرده و اطلاعات مربوط به عوامل دموگرافیک، همودینامیک و اکسیژناسیون بیماران را تا زمان بروز زخم فشاری، فوت و یا ترخیص بیماران ثبت کردند. اطلاعات جمع آوری شده در نرم افزار SPSS Ver 20 با استفاده از آماره های توصیفی (میانگین، فراوانی و درصد) و آزمون های آماری آنالیز بقا (تارون وایر و کاکس رگرسیون) مورد تجطیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: از تیرماه تا بهمن ماه سال 1396، تعداد 2581 بیمار در بخش های مراقبت ویژه پذیرش شدند که از این میان اطلاعات مربوط به 133 بیمار واجد شرایط شرکت در مطالعه جمع آوری گردید. نتایج نشان داد که میزان بروز زخم فشاری در بین بیماران بستری در بخش های مراقبت ویژه 41/4 درصد (55نفر) بود. در بررسی متغیر ها با استفاده از آزمون تارون وایر نتایج نشان داد که متغیرهای مدت زمان اقامت در بیمارستان، مدت زمان اقامت در بخش مراقبت ویژه، مدت زمان اتصال به دستگاه تهویه مکانیکی، میانگین میزان هموگلوبین، میانگین میزان برون ده ادراری، میانگین PH خون و میانگین فشار مثبت انتهای بازدمی در دستگاه تهویه مکانیکی با بروز زخم فشاری ارتباط معنادار دارد. همچنین در بررسی متغیرها در مدل کاکس رگرسیون نتایج نشان داد که از میان متغیرهای مورد بررسی، سن، متوسط فشار شریانی (MAP)، فشار مثبت انتهای بازدمی (Peep) در دستگاه تهویه مکانیکی و مدت زمان اقامت در بخش مراقبت های ویژه می تواند در پیش گویی کنندگی بروز زخم فشاری نقش داشته باشند. نتیجه گیری: بیماران با متوسط فشار شریانی (MAP) پایین به میزان بیشتر در معرض بروز زخم فشاری هستند. MAP به عنوان یک عامل تاثیر گذار در پرفیوژن مستمر بافتی می تواند نقش مهمی را در خون رسانی بافت پوششی پیوندی ایفا نماید لذا کاهش آن باعث بروز درجاتی از کاهش خون رسانی و در نتیجه مستعد نمودن بیماران برای بروز زخم فشاری می گردد.

نویسندگان

مصطفی سودمند

دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری داخلی و جراحی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پرستاری ومامایی شهید بهشتی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران.

محمدتقی مقدم نیا

گروه پرستاری (داخلی جراحی)، استادیار، مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی - گیلان، رشت، ایران.

ایرج آقایی

مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران.

گلشن قاسم زاده

دانشجوی کارشناسی پیوسته پرستاری، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشکده پرستاری و مامایی شهید بهشتی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران.