بررسی اپیدمیولوژی بیماری میاستنی گراویس در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فرشچیان شهرستان همدان در طی سال های 94-1385

سابقه و هدف: بیماری میاستنی گراو یک بیماری خود ایمنی در محل اتصال عصب عضله است. این بیماری به صورت خستگی زودرس و ضعف عضلات، پس از فعالیت های ارادی ظاهر می شود. میاستنی گراو بحرانی ممکن است به فلج اندام منجر شود و در موارد عدم تشخیص منجر به مرگ خواهد شد. اما برخی اقدامات درمانی وجود دارد که تا حد زیادی بیماری را کنترل و کارکردفرد را بهبود می بخشد. لذا در این مطالعه هدف بررسی اپیدمیولوژی بیماری میاستنی گراو در شهرستان همدان در طی سال های 1385-1394در جهت دستیابی به میزان شیوع نسبی این بیماری در شهرستان همدان و در نتیجه اجرای اقدامات درمانی مناسب می باشد. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مقطعی، اطلاعات پرونده بیماران میاستنی گراو مراجعه کننده به بیمارستان فرشچیان همدان، در یک دوره 8 ساله مورد بررسی قرار گرفت. تعیین ارتباط متغیرها با آزمون کای‎دو و تی دو نمونه مستقل با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد. یافته ها: میانگین سن بیماران15/8± 45/6 می باشد. اغلب بیماران(55/7 درصد) زن و 72/5 درصد بیماران متاهل بودند. ضعف، بی حالی و خستگی زودرس شایع ترین (47/5 درصد) علامت در بیماران بود. عدم تعادل در راه رفتن کمترین (11/3 درصد) میزان بروز را داشت. ارتباط جنسیت با علایم ظاهر شده در مبتلایان معنادار نبود( P> 0/05). سن بیماران با تنگی نفس و عدم تعادل در راه رفتن ارتباط معنادار داشت( P<0/05). نتیجه گیری: در نمونه مورد بررسی اغلب بیماران را افراد جوان تشکیل می دهند و علایم ظاهر شده در آنان مشابه حالات ساده پس از فعالیت های شدید روزانه و خستگی های ناشی از آن می باشد. لذا توصیه می شود که سطح آگاهی در مورد این بیماری و علایم احتمالی آن افزایش یابد. همچنین در صورت تشخیص به موقع، اقدامات درمانی و دارویی مناسبی جهت درمان این بیماری وجود دارد، بنابراین توجه به عوامل موثر بر ابتلا به این بیماری و روش ها و اقدامات کارآمد دارویی و درمانی امری ضروری خواهد بود.

کلیدواژه ها:

میاستنی گراو ، اپیدمیولوژی ، اقدامات درمانی