بررسی رابطه عوامل تن شزای آموزش بالینی با راهکارهای مقابله با استرس در دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان

زمینه و هدف:آموزش بالینی اساسی ترین رکن در آموزش دانشجویان گروه پزشکی است. از این رو بررسی و حل مشکلات دانشجویان در این حیطه از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یکی از مشکلات دانشجویان در محیط های آموزش بالینی، استرس است. دانشجویان برای غلبه بر تنش های آموزش بالینی، برحسب ویژگی های فردی، راهبردهای گوناگونی را برمی گزینند که درصورت کارآمد بودن راهبردها می توان اثرات مخرب استرس راکاهش داد. پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه بین میزان عوامل تن شزای آموزش بالینی با راهکارهایمقابله با استرس انجام گرفت. مواد و روش ها:در این پژوهش توصیفی تحلیلی،جامعه پژوهش،دانشجویان پیراپزشکی همدان بودند که تعداد آنها 266 نفر برآورد شد و به روش سرشماری انتخاب شدند. اطلاعات بااستفاده از پرسشنامه های عوامل تن شزای آموزش بالینی مریدی و شیوه های مقابله باشرایط پراسترس اندلرپارکر،ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کای دو، آنالیز همبستگی و آنالیزواریانس یامعادل ناپارامتری آن استفاده شد.یافته ها:در این مطالعه استرس دانشجویان درتمامی حیطه های تنش زا به جز محیط آموزشی بالاترازمیانگین بود. بین راهکارهای مقابله بااسترس، راهکار مسئله مدار بالاترین نمره راداشت. طبق نتایج آزمون ANOVA و آنالیز همبستگی، از میان حیطه های عوامل تنش زا در بین دانشجویان پیراپزشکی، حیطه ارتباطات بین فردی با هر سه راهکار مقابله ای ارتباط مستقیم و معناداری داشت.در حالیکه تجارب تحقیرآمیز تنش زا با راهبر هیجان مدار و محیط آموزشی با راهبرد اجتنابی ارتباط معناداری داشت. همچنین میان رشته تحصیلی دانشجویان و راهبردهای مقابله با استرس ارتباط معناداری وجود نداشت در حالیکه بین علاقه دانشجویان به رشته تحصیلی خود و راهبرد مسئله مدار ارتباط معناداری وجود داشت. دانشجویان رشته اتاق عمل استرس بیشتری را درمحیط بالینی گزارش نمودند. بحث و نتیجه گیری: اکثریت دانشجویان محیط آموزش بالینی را پرتنش دانسته وبه منظور کاهش استرس خودراهبرد مسئله مدار را به کار می گیرند

کلیدواژه ها:

عوامل تنش زای آموزش بالینی ، راهکارهای مقابله بااسترس ، دانشجویان پیراپزشکی