تاثیر آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و روابط بین فردی در دانش آموزان پایه دوازدهم دبیرستان دخترانه

این پژوهش با هدف تاثیر آموزش مثبت اندیشی بر تاب آوری و روابط بین فردی در دانش آموزان پایه ی دوازدهم می باشد.این پژوهش یک مطالعه ی نیمه آزمایشی با طرح آزمایشی پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل میباشد. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمام دانش آموزان دبیرستان دخترانه نورالمهدی تبادکان در سال تحصیلی98-97تشکیل دادهاند که تعداد آنها 465 نفر میباشد و از این تعداد با استفاده از روش نمونه گیر در دسترس تعداد 80 نفر از دانش آموزان پایه دوازدهم انتخاب و پرسشنامه پیش آزمون در اختیار آنها قرار داده شد و از بین این افراد تعداد 30 نفر را که کمترین امتیاز را بهدست آوردند به صورت تصادفی به دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل تقسیم کردیم و سپس آموزشهای مثبت اندیشی را در 8جلسه یک ساعته بر روی گروه آزمایش انجام دادیم. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش عبارت اند از: مقیاس تاب آوری کانر و دیویدسون و پرسشنامه روابط بینفردی ماتسون بوده است. روایی پرسشنامه توسط آزمون KMOو بارتلت و پایایی آن توسط آلفای کرونباخ مورد تائید قرار گرفت. داده ها پس از جمعآوری با استفاده از تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش مثبت اندیشی بر تابآوری و روابط بین فردی تاثیر مثبت و معنیداری داشته است. بر اساس یافته های به دست آمده میتوان نتیجه گرفت که آموزش مثبت اندیشی باعث افزایش تابآوری و بهبود روابط بین فردی در دانش آموزان میگردد.

کلیدواژه ها:

آموزش مثبت اندیشی ، تاب آوری ، روابط بین فردی